Ouderdom

Onze Zipper is inmiddels veertien en een half jaar oud. Dat is niet mis voor een labrador. Maar Zipper is een sterke oude meneer. Toch was het gisterenavond voor de tweede maal in een paar maanden tijd dat we dierenarts belden omdat hij een zielige meneer werd. Hij kon niet meer lopen, zowel achterpoten als één voorpoot lieten hem in de steek. Hij keek bijna beschaamd omdat hij zijn urine had laten lopen in zijn mand. Vorige keer bleek dit euvel een hernia te zijn. Waarbij we een pluim hebben uitgedeeld aan onze dierenarts Jan Schep. Want inplaats van inslapen besloten hij en dus ook wij, hem nog een kans te geven. Met een inspuiting om het vocht rond de hernia weg te werken en wat anabolen, moest Zippy het weer een poosje redden. En dat deed hij vol verve. De hernia genas en Zipper kreeg weer veel plezier in het leven. Tot gisterenavond. We hebben tot laat met elkaar gesproken, verdrietige gesprekken, maar ook wijze gesprekken. Moeten we zo'n oud dier met kunstgrepen in leven houden of nu het weer zover is toch maar in laten slapen. Hij zou dan niet geleden hebben en daar gaat het toch om. Ze, Zipper en Sebastiaan, zijn ons heel erg lief. Ze hebben een fantastisch leven gehad en dan moet je dit niet willen. Dierenarts Schep had geen dienst en volgens zijn vrouw ook niet thuis. We besloten dat het dan maar vandaag moest gebeuren. Resultaat is: slecht geslapen en er 's nachts nog uit om even te kijken. Zipper sliep echter als een roos. Toen ik vanmorgen wilde opstaan dacht ik even dromerig: als hij nu eens beneden aan de trap staat, net als Sebastiaan. Maar direct kwam de sombere gedachte van het afscheid boven drijven.

Bij het afdalen van de trap hoorde ik vrolijk heen en weer geloop van de kamer naar de trap en vise versa. En wie staat er aan de onderste trede? Jawel..... Zipper. Weliswaar nog een beetje trekkenbenend, maar vol verwachting naar een vrolijk nieuwe dag met een heerlijk slobber ontbijt van drie bruine boterhammen en  biologisch vlees. Naarmate de ochtend vorderde ging Zipper steeds beter lopen. En hoewel straks de dierenarts toch komt om naar hem te kijken en om hem zijn jaarlijkse spuit te geven, is deze geweldige beer weer aan voorgoed inslapen 'ontsnapt'.

Jullie snappen wel dat mijn dag vandaag niet meer kapot kan! Natuurlijk weet ik dat er best een dag zal komen dat... Maar nu even niet. Terwijl ik dit berichtje tik, komt hij samen met Sebastiaan in mijn buurt liggen, want die rare vogels, die bezorgde mensen moet je wel scherp in de gaten houden! Toch?