Klissentijd in natuurgebied de Staart

In veel natuurgebieden hebben de runderen en paarden in deze tijd van het jaar klissen in hun vacht. De dieren hebben daar geen last van en behoeven geen extra verzorging. Een jaarlijks terugkerend fenomeen zijn de klissen in de vacht van de Schotse Hooglanders en konikpaarden op de Staart bij Oud-Beijerland. De grote klis of grote klit (Arctium lappa) is een tweejarige plant die voorkomt in ruigten. De nectarrijke bloemen vormen in de zomer een belangrijke voedingsbron voor vlinders en bijen. Juist doordat de zaden van deze plant zich vastklitten in staart en manen van rund en paard heeft deze soort een ruime verspreiding in de gebieden waar FREE nature werkt.

De grote klis is voor zijn verspreiding afhankelijk van grote zoogdieren. De zaden bevatten weerhaakjes die makkelijk in de vacht blijft hangen. Daar komt bij dat de bladeren van deze plant in deze tijd van het jaar extra smakelijk zijn voor de grazers. De runderen en paarden zoeken de klissen juist nu op. Als tegenprestatie voor de plant verspreiden ze hun zaden. Doordat de dieren jaarrond zelfstandig in het natuurgebied leven weten ze precies wat ze wel en niet kunnen eten. Blijkbaar weegt de smakelijkheid van de plant op tegen het tijdelijk ongemak wat ze ondervinden van de zaden in hun vacht. Als ze willen kunnen ze de plant mijden. Voor ons mensen lijkt het niet prettig om klissen in de vacht te hebben. Paarden en runderen hebben echter een dikkere huid dan wij mensen. Bovendien ontstaan er geen wonden of ander letsel als gevolg van de klissen. Een verschil in het gedrag van de dieren met of zonder klissen is niet te zien. Er is dan ook geen noodzaak tot ingrijpen .Bovendien blijkt dat de dieren als gevolg van de natuurlijk voorkomende rui en het verouderen van de zaadbollen de klissen vanzelf weer kwijt raken. Alternatieven als dieren vangen en scheren of knippen maakt het er voor de dieren niet beter op. Hun dikke wintervacht hebben ze nodig om ’s winters warm te blijven. Bestrijden van deze plantensoort is in veel leefgebieden geen optie, omdat het juist het doel van de gebiedseigenaren is om de natuur te ontwikkelen en niet te bestrijden.