Onze Zipper is overleden

 

We keken er al een poosje tegenaan. Onze Zipper werd oud en een beetje moe. Zijn leeftijd, bijna 15 jaar, ging hem parten spelen. Maar dankzij de goede medische zorg van de Oud-Beijerlandse dierenarts Jan Schep hebben we Zipper toch nog aardig op de been weten te houden. Maar gisteren moesten we constateren dat hij op zijn eindje liep. Omdat wij altijd gezegd hebben dat onze dieren op geen enkele wijze mogen lijden, besloten we gisteren dat we hem moesten laten inslapen. Tussen de middag was het zover. Het gebeurde thuis in zijn vertrouwde omgeving, in zijn eigen mand. Terwijl ik hem aaide en tegen hem praatte, kreeg hij morfine. Hij kwispelde licht met zijn staart de roes voelde blijkbaar goed. Tot de morfine zijn werk deed en hem nog dieper in slaap bracht. Daarna deed de injectie in zijn ader het verdere werk. Heel rustig en vredig sliep hij in. Een heel ontspannen koppie. Zo kwam er op 30 november 2012 een einde aan een prachtig, mooi leven dat hij leefde samen met zijn 9 maanden jongere kameraadje Sebastiaan. Onze reus, onze kanjer is niet meer.

Aan de opvoeding van Sebastiaan hebben wij eigenlijk weinig gedaan. Vanaf het moment dat we de kleine dreumes bij hem in het grind zetten, heeft Zipper zich over hem ontfermt. Hij haalde hem uit de vijver omdat hij daarin niet mocht zwemmen. Hij leerde hem hoe je een pantoffel en een flinke tak aan barrels beet. Toen Sebastiaan geopereerd werd aan zijn meniscus sliep Zipper niet naast hem in de mand, maar lag er als een bezorgde ziekenbezoeker voor en hield de patiënt in de gaten. Zipper haalde voor Sebastiaan altijd de kooltjes uit het vuur. We hebben altijd de hoop gehad dat het leven eerlijk zou zijn en de oudste eerst zou overlijden. Want wat wij heel zeker wisten, Zipper zou niet zonder Sebastiaan kunnen leven. Maar Sebastiaan dan, zullen jullie je afvragen. Op de dag dat we Zipper lieten inslapen, had Sebastiaan niet door dat zijn slaap voor altijd zou zijn. Hij rook aan zijn poot, waarin de infuus zijn werk had gedaan. Maar had er geen emoties bij. Keek wel bedenkelijk toen een medewerker van het Dierencrematorium kwam en wij Zipper met mand en al wegdroegen naar de auto. Ook gisterenavond en vannacht accepteerde hij dat Zipper er niet was. Vandaag, is er pas het verdriet van Sebastiaan. Bij elk geluid kijkt hij naar de deur in de hoop dat we Zipper terugbrengen. Kijkt wat bedenkelijk naar het plekje waar nu één mand staat en kijkt mij met vragende ogen aan. Ook wanneer hij naar de weide gaat, wacht hij even met teruglopen en kijkt en zoekt onder de struiken of zijn kameraad zich daar ergens bevindt. Zijn snuit is er duidelijk één van verdriet, onbegrip. Het is hem jammer genoeg niet uit te leggen. We kunnen alleen lief voor hem zijn en in zijn buurt blijven. Die vragende ogen... ik denk dat ik dit nog het meest moeilijk vind. Het verdriet om zijn overlijden moet slijten, bij Sebastiaan en bij ons!