Herinnering

Iedereen heeft zo zijn of haar herinneringen aan het oude jaar nu het zich naar het einde begeeft. Bij terugdenken past het woord 'herinnering' en bij herinnering past heel gemakkelijk de dood. Ik heb er niet echt veel moeite mee, immers de enige zekerheid die men heeft in het leven is om dood te gaan. Waar ik wel moeite mee heb, is dat wanneer dat einde veel te vroeg komt. Een aantal jaren geleden leerde ik op schilderles bij Suus een heel mooi mens kennen, Roelien. Er waren al heel wat schilderlessen aan vooraf gegaan toen Roelien met een heel fris kort geknipt en goed gekapt hoofd het atelier binnen stapte. 'Wat zie je er goed uit! Wat staat je dat goed!' riep ik in mijn enthousiasme. Roelien glom, een mooi compliment is tenslotte nooit weg. Haar antwoord sloeg bij mij echter in als een bom: 'Ja wel lekker, eindelijk zonder die pruik.' Even was ik heel stil. 'En nu ben je schoon?' vroeg ik met een dun stemmetje. Haar antwoord galmde wekenlang na. 'Nee, hoor opgegeven.' Het leek uit haar mond te komen alsof het de gewoonste zaak van de wereld was. Zo gewoon als de dood die bij het leven hoort.

Maar Roelien, dat mooie mens was nog zo jong. In niets was aan haar te zien dat ze ernstig ziek was. Later hoorde ik dat ze samen met haar vriendin Karin (op deze foto symbolisch op de achtergrond) vaak de ziekenhuisbezoekjes afstak. Samen de slechte berichten verwerkte...ik was op afstand dankbaar dat zo'n vriendschap voor haar bestond. Thuis waren haar geliefde Dick en haar jongens Robert en Rick. Ze hield van ze, en wanneer ik haar om de zoveel tijd even mailde of belde hoe het met haar ging zei ze steevast: 'Goed.' Ze werd nog geopereerd omdat de kanker haar rug aantastte. Een dwarsleasie lag op de loer. Toen die operatie achter haar lag, keek ze weer met optimisme de wereld in. Het leek wel of iedereen verdrietiger was dan zijzelf. Had ze het aanvaard? Of had ze gewoon zo'n oer-sterk karakter? Ze heeft nog van een mooie vakantie genoten in hun tweede huis in Zeeland. Thuisgekomen was voor haar de koek op. Ze is in september naar bed gegaan en gestorven. Voor haar dan ook deze herinnering, die zeker niet eindigt in het jaar 2013, want ik neem haar gewoon mee naar het volgende jaar. Dat is ze dubbel en dwars waard, dat prachtige mooie mens dat gewoon niet oud mocht worden.