Bij sommige ouderen ziet het leven er soms anders uit

De laatste tijd hebben jullie bar weinig nieuws op mijn blog kunnen lezen. Om even een antwoord te geven op een volger die zich ongerust maakte, de storm heeft wel schade aan mijn tuin aangebracht, maar mij niet zo gedeprimeerd, dat ik vervolgens niet meer in staat was om een nieuwe post op mijn blog te zetten. Het antwoord is simpel, ik heb geen tijd. Het werk bij Welzijn Hoeksche Waard slokt mij helemaal op. Dat is tegen alle bedoelingen, althans van mijzelf in, maar met mensen werken, heb ik ontdekt, schept verplichtingen. En dan komt, als je zelf een vat bent van activiteiten, van het één het ander.

Jullie kennen mij zo onder de hand wel en dan weten jullie dat ik een levensgenieter ben. Maar tijdens mijn werk bij Welzijn heb ik ook een andere kant leren kennen van het ouder worden. Mensen, die door welke omstandigheid niet meer naar buiten kunnen, of geestelijk niet in staat zijn zich bij een groepje aan te sluiten en leuke dingen te doen. Die alleen zijn en niet voor zichzelf koken en verdrietig zijn over wat het leven hen tot nu heeft gebracht. Mensen die we als Welzijn trouwens wel hebben gesignaleerd. Soms door het signalerend huisbezoek van de gemeente, maar ook door het Rode Kruis, Zonnebloem, Humanitas etc. Voor die mensen en ook nog voor de senioren die wel aan allerlei leuke dingen willen deelnemen, ben ik bezig om ze de gezellige kanten van het leven te tonen. Ik haal ze binnen in het cultureel centrum voor senioren en bedenk een gezellig dagprogramma. Kaarsjes op tafel, wat lekkers bij de koffie of thee. Een lekkere lunch met een heerlijk soepje, lekker belegde broodjes, stukje hartige taart. Nog net geen wijntje, want dat gaat vaak niet samen met al die verdaaide pillen die er worden geslikt.

Tussendoor teken ik met ze. Zentangle en mandala's, over de tafel liggen pennen, kleurpotloden en papier verspreid. Gezelligheid troef! Na de lunch lees ik voor uit een van mijn boeken en geef een kleine lezing. De wangetjes zijn dan rozig van het eten en soms, heel soms verschieten de ogen even. Maar er is een blik van tevredenheid, we halen herinneringen op en soms, heel soms wordt er wel een traantje gelaten. Een traantje waar soms een heel leven in verborgen zit en waar de glans ontbreekt. Na half vier komt taxilokaal en de rolstoelbus en zwaai ik ze uit. Ze hebben de tekening bij zich en zijn vast van plan om achter die geraniums ook te gaan tekenen. Sommige heb ik met mijn enthousiasme aangestoken en komen tijdens een ander project ineens binnenstappen. Hebben zomaar ineens de spirit gehad om zich aan te kleden, de taxi te bellen en deel te namen aan 'Maak kennis met een nieuwe kennis'. Jullie mogen best weten, dan groei ik van trots, maar mijn hart slaat ook een keertje over wanneer zo iemand me dan even apart neemt en vraagt: mevrouw Marja, mag ik volgende maand weer eens naar zo'n dag komen. Het was zo fijn....' Waarom mijn hart dan overslaat? Omdat ik van plan ben dit werk tot het eind van het jaar te doen en het dan over te dragen aan jongere mensen binnen Welzijn. Mensen wiens werk het is, sterker nog die er voor geleerd hebben. Ik heb een dikke map aangelegd en alles uiterst precies gedocumenteerd, verslagjes gemaakt. Conclusies getrokken. Mijn opvolger zal er garen mee spinnen. Het is een groot dilemma, ik beloof de mevrouw dat ze zeker als ze dat wil nog veel meer van zulke dagen zal beleven, daar ga ik voor....Snappen jullie nu waarom het even niet mogelijk was om mijn blog bij te houden? Even niet aan mijn  roman werken, niet schilderen of vioolspelen. Het gaat wel weer komen, vast, alleen wanneer je met mensen werkt, kun je ze niet zomaar in de steek laten....