Naar Veere en naar de dierenarts

Gisteren samen met zus Karin naar de film het Bombardement geweest. Een zaal vol grijze hoofden en mannen met een zwakke prostaat die om de klipklap onder de film naar de wc moesten. Maar, dat laatste was niet het ergste. Dat was de film zelf wel. De recenssie beloofde al niets goeds, maar je moet dat met eigen ogen bekijken voordat je kunt oordelen. Karin en ik vermoedden daarom dat om die reden de zaal vol zat. Het was een zeer amateuristische film die het kinderfilm gehalte niet echt oversteeg. En eigenlijk klassificeer ik nu ook de soms zeer goede kinderfilms. Hoewel er toch goede spelers een rol hadden aanvaard, was het bij elkaar genomen onwerkelijk en soms lachwekkend. Maar als speler weet je natuurlijk nooit waar je in terechtkomt wanneer je een contract tekent. Een voorbeeld? Midden in een mist van puin staan daar ineens twee fietsen die door de hoofdrolspelers in dank aanvaard worden. Je ziet ze wegfietsen tussen het puin. Ha, ha, ooit weleens één steentje voor je wiel gehad? Dan ga je gewoon op z'n Rotterdams op je 'platte bek' maar in de film niet, de stenen douche raakt onze helden zelden. En dan de verteller: in een Rotterdamse film vertelt Aart Staartjes, alof we in Sesamstraat zitten het hele verhaal, maar wel lekker op z'n sappigste Amsterdams oeffff en dat in Rotterdam. Nou, ja zo kan ik wel even doorgaan. Naast mij een oudere meneer die de hele film van ontzetting tussen zijn tanden floot en hard met het hoofd heen en weer schudde. Durfde niet te vragen of hij met dit gebaar de film zo slecht vond of dat dit zijn herrinneringen aan het bombardement gold. Kortom, Karin en ik hadden heel wat af te gniffelen en belachelijke filmpassages op te roepen tijdens onze cappuccino bij NRC in de Witte de Withstraat. De weergoden hadden het beste met ons voor, heen en terug lekker aan de wandel! Toen ik thuis kwam 's avonds, liep Sebastiaan mij vrolijk, al kwispelend tegemoet. Wat me direct opviel was een raar rechteroog. Na Zipper is nu Sebastiaan ons zorgenkind en gaat ook langzaam ouderdomskwaaltjes vertonen. Hij is tenslotte ook al veertien jaar. Zijn oogjes worden denk ik blind omdat er een grijze vlek in zit. Toch krijgen we de indruk dat hij nog wel iets ziet, maar gisteren leek het alsof zijn oog helemaal naar achteren lag en traande. Daarom maar direct een afspraak gemaakt met de dierenarts. Sebastiaan is een heerlijk aanhankelijk ventje en is, nu Zipper er niet meer is, erg op ons gericht. Na de dood van Zipper heeft hij zich een rare gewoonte aangewend. Bij het naar bed gaan 's avonds klauwt hij zijn kleedje in zijn mand op een grote hoop. We vragen hem dan om uit zijn mand te stappen en maken zijn 'bedje' even opnieuw op, zijn beertje en bal er bij en dan gaat hij heel tevereden slapen. Ha, ha hij maakt er gewoon even 'zijn' momentje van. Wanneer we dan het licht uit doen slaapt hij al heel tevereden als een roos. 

Vanmiddag naar Veere. Kwam, terwijl ik aan mijn roman De Wolkenkijker aan het schrijven ben, iets tegen dat ik moet uitzoeken. In Veere bevonden zich zo rond 1780 veel Schotten vanwege de handel in wol en wollen stoffen. Veel bleven daar wonen, trouwden en kregen er kinderen. De vraag die ik beantwoord wil zien, is of de Schotse dames ook in de Zeeuwse dracht liepen. Hoe geïntegreerd waren zij in die tijd of bestond er wellicht een Schotse dracht die hen onderscheidde van de Zeeuwen. Het antwoord hoop ik vanmiddag te vinden in het museum De Schotse Huizen in Veere. Ook heb ik een passage waar mijn hoofdfiguur Sara in een rijtuig een bepaalde route rijdt die ik wil controleren. Hoewel ik natuurlijk best verder zou kunnen schrijven, irriteert het altijd wanneer ik bepaalde passages in het verhaal in het rood moet zetten om mezelf er op te attenderen dat ik daar nog iets moet uitzoeken. Ik zie mijn tekst maar graag in zwart staan zodat ik de hoofdstukken op een juist manier kan afronden. Zal vanmiddag mijn fototoestel meenemen en jullie morgen beelden van de Schotse huizen laten zien.