Romantisch Veere brengt je ook zonder fantasie terug in de tijd

Hierbij wat foto's die ik gisteren maakte in Veere. In het midden van van deze collage zien jullie het Museum De Schotse Huizen. Helaas was het anders zo drukke Veere in een dikke winterslaap. Het museum was dicht evenals sommige restaurants. Ook vonden er enkele verbouwingen plaats. Eigenlijk was Veere zich aan het voorbereiden op het nieuwe toeristenseizoen. Mijn missie om in het museum een antwoord te krijgen op mijn vraag, ging dan ook de mist in. Niettemin hebben we er toen maar een gezellige middag van gemaakt en genoten van de stille, romantische straatjes van Veere, die we nu bijna voor ons zelf hadden.

Gelukkig waren er genoeg winkeljes open zoals o.a. Saartje en Malle Jantje. Dwalend door de stille straatjes kan ik me dan helemaal voorstellen dat de hoofdpersoon uit mijn boek Sara hier gelopen heeft. In gedachte hoor je het hoefgetrappel en gesnuif van de paarden van een rijtuig dat over de keitjes zich hier een weg zoekt. Je hoeft niet heel veel fantasie te hebben om je hier in 1780 te wanen. Vervolgens naar Middelburg gereden om een route die ik beschrijf te verifiëren. Ook nog even boekhandel De Drukkerij bezocht, die een enorme collectie Zeeuwse boeken heeft. Daarna lekker gegeten bij Hotel-restaurant De Huifkar en daar op internet de Zeeuwse Costuumvereniging opgezocht. Uitgebereid zitten lezen over de dracht, de kappen, de hoedjes en de stoffen waarvan de kleding werd gemaakt, de mode door de eeuwen heen. Mijn slotconclusie is dat de Schotse dame die ik beschrijf in mijn boek zich ongetwijfeld als een stadse heeft gekleed. Geen krullenmuts maar een grappige, vaak kleine strohoed op een gehaakt onder mutsje. Burgerkleding die afweek van de dracht, die toch meer voor de boeren en vissers bedoeld was. Het zou nog kunnen zijn dat de Schotten die in Veere woonde ook een bepaald dracht hanteerde, maar dat ga ik vragen. Heb inmiddels het telefoonnummer van het secretariaat van museum De Schotse Huizen en via hen kom ik ongetwijfeld terecht bij een kenner van de Walcherse Costuumvereniging. Gaat dus goed komen! 

In het midden van deze collage herkennen jullie vast 'mijn kinders' die buiten bij mij een plaatsje hebben gekregen op de tuinbank en in Veere bij de Schapenkop op een muurtje zitten. Het zijn beelden van een Spaanse of Portugese kunstenares. Wij kochten ze al zo'n 10 jaar geleden bij de Schapenkop en ze zijn nog steeds heerlijk om naar te kijken. De tuinbeelden zijn overigens niet goedkoop. Maar voor wie een publiekstrekker in de tuin wil hebben, dan zijn deze kinders echt een aanrader. Die van mij zijn vanaf de dijk voor het langslopende of fietsende publiek te zien en al in menige puzzelrit terechtgekomen. Over belangstelling dus niet te klagen. 's Winters krijgen ze van mij een muts op en sjaal om en in het voorjaar een heerlijk wasbeurt om hun kleertjes te ontdoen van de vochtige groene winteraanslag.

's Avonds nog met Sebastiaan naar de dierenarts geweest. Zijn weggetrokken oog is een aangetaste zenuw door een middenoorontsteking. Medicijnen gekregen waaronder prednison en moet binnen drie weken weg zijn. Eigenlijk niet verwonderlijk, want Sebastiaan is een echter tobber wat zijn oren betreft. Altijd veel oorsmeer en vuile oren, die ik wekelijks moet 'uitbaggeren', maar toch. Het moest blijkbaar een keer mis gaan. Hoewel hij niet kan praten, heeft hij volgens mij geen pijn. Komt nog steeds vrolijk met zijn bal aansjouwen en geeft geen krimp wanneer ik zijn oren schoonmaak. Wanneer het zijn oren niet zijn zo werd ons overigens verteld dan zou het een gezwel in de borstkas kunnen zijn of iets aan de ruggengraat omdat het dezelfde zenuw is die van zijn koppie naar zijn rug loopt. Laat me dus maar even niet gek maken en weet bijna zeker dat het hier, vanwege dat jarenlange getob met zijn oren, een middenoorontsteking betreft.