Mus musculus: een babymuis in een uitzetcentrum

Daar is hij dan ons kleine rakkertje dat via de openhaard bij mij binnenstapte. Niet meer dan vijf centimeter en heel naïef. Zaterdagavond, open haard aan boek en de Volkskrant binnen handbereik. Maar net toen ik de kussens schikten om een gezellige leeshouding aan te nemen attendeerde mijn huiskabouter Nisse, die zijn huisje op mijn boekenplank heeft, dat ik niet moest vergeten om het vangkooitje neer te zetten. Zelf wilde hij ook graag bij de de haard komen lezen.

Overdag zit hij altijd, als hij niet anders te doen heeft naast mijn toetsenbord te lezen, maar zaterdagavond is ook zijn avond en omdat hij graag in mijn buurt is, wij zijn zeer op elkaar gesteld, zet ik hem in zijn schommelstoeltje bij de de openhaard. Zijn vrouwtje Hildegom is dan blij dat hij een poosje weg is, zei ze laatst. Heeft ze even haar handen vrij, je kent dat wel. Nadat meneer Visscher weer een lekker boterhammetje had klaar gemaakt, was het wachten geblazen. 'Weet je dat ik eigenlijk geen notie heb waar je aan kunt zien of je met een huismuis te maken hebt,' zei ik tegen Nisse die op dat gebied een levende encyclopedie is. Ik zag dat hij er eens goed voor ging zitten. 'Het is een knaagdier van het geslacht Mus van de onderfamilie Murinae,' begon hij. Deze soort heeft zich in de voetstappen van de mens over vrijwel de hele wereld verspreid. Hierdoor is de huismuis na de mens het zoogdier met de grootste verspreiding ter wereld.' Ik lachte naar meneer Visscher. 'Je hoort het, het is dus niet gek dat wij er nu al twee het huis hebben uitgezet.'

'Die kleine die je zoekt, is vandaag nog bij me komen aanlopen', zegt Nisse langs zijn neus weg. 'In de boekenkast?' vraag ik en voorzie geknaagde banden en bladzijden. 'Was zijn vader en moeder kwijt, want die heb je er vrijdag uitgezet', gaat hij onverstoorbaar door. 'Hij had honger en Hildegom heeft hem vanmiddag een kleine, doch voedzame sobere maaltijd verstrekt.' Toemaar, dacht ik, zo houden we de boel wel in stand. 'Nu heb ik hem aangeraden om vanavond, wanneer jij het kooitje neerzet, langs te komen. Ten eerste zal hij de heerlijke bruine boterham wel lusten, maar hij is tevens verzot op jam. Trouwens hij heeft ook nog de nodige broertjes en zusjes.... Ah, daar ben je al,' zei Nisse en wees op het kooitje. 'Je meent het niet,' zeg ik verbaasd en zie hoe de kleine gewillig het kooitje inloopt en gulzig aan de jam begint te likken. Niet veel later klapt het deurtje dicht. 'Ja, stil maar,' troost Nisse. 'Zo meteen laat meneer Visscher je los op de plek waar hij ook je ouders heeft losgelaten.' Tja, zo doe je politiek gezien als uitzetcentrum ongemerkt aan gezinshereniging. Mooi toch?! 

Nagekomen bericht: wederom een kleine te pakken, overigens nog kleiner dan de vorige. De jongste van het stel?!

Wie overigens meer van mijn huiskabouter wil lezen, moet even naar de blog die Nisse en ik samen bijhouden www.huiskabouter.blogspot.nl  Er even op klikken dan kom je direct in een andere wereld.