Nationale Gedichtendag

Het is vandaag Nationale Gedichtendag. Omdat ik een enorme liefhebber ben van gedichten van de helaas overleden (2 augustus 2003) dichter Willem Wilmink, vandaag een gedicht van zijn hand. Hij schreef het voor zijn vrouw Wobke.

Echtpaar in de trein

Met de allerliefste in een trein

kan aangenaam en leerzaam zijn

De prachtige vormgegeven stoel

geeft allebei een blij gevoel.

Voor 't verre reisdoel kant en klaar

zit ik dus tegenover haar.

De trein maakt zijn vertrouwd geluid

en zij rijdt vóór-, ik achteruit.

We zien dezelfde dingen wel,

maar ik heel traag en zij heel snel

Zij kijkt tegen de toekomst aan,

ik zie wat is voorbijgegaan.

Zo is de huwelijkse staat:

de vrouw ziet wat gebeuren gaat,

terwijl de man die naast haar leeft

slechts merkt wat zijn beslag al heeft.

Van nieuw begin naar nieuw begin

rijdt zij de wijde toekomst in,

en rij ik het verleden uit.

En beiden aan dezelfde ruit.

Willem Wilmink (op 66-jarige leeftijd overleden) liet een oeuvre na dat al tientallen jaren volwassenen en kinderen heeft ontroerd. Voor wat de kinderen betreft kun je o.a. denken aan het bij iedereen zo bekende 'Deze vuist op deze vuist'. Vooral de liedjes en gedichten van Wilmink hebben grote invloed gehad. Zijn verzameld werk werd uitgegeven bij uitgeverij Bert Bakker.

Kind van sneeuw van Eowyn Ivey

Eigenlijk houd ik het zelf niet voor mogelijk, maar ik ben om en aan de e-reader. Van zus Karin zo'n kleine 800 boeken gekregen. En als je me vraagt hoe bevalt het dan zeg ik: Ik heb nog nooit zoveel gelezen. Ik lees me werkelijk te pletter. Want wat doe je als het sneeuwt en je houdt daar niet van? Dan kies je uit die vele boeken er een met de titel 'Kind van sneeuw'. Doordat er zoveel boeken op staan lees ik boeken waar in de boekhandel nooit mijn keuze op gevallen zou zijn. Heerlijk! Mijn boekenkasten zijn inmiddels vol en ik heb er wat hoor. Mijn huis beslaat vele wanden met leesvoer. Waarom schenk ik dan nu aandacht aan dit boek. Dat zal ik vertellen: van alle boeken die ik in mijn leven heb gelezen, en dat zijn er wat, is dit wel het allermooiste boek dat ik ooit gelezen heb. Daarom wil ik eigenlijk iedereen aanraden het boek te kopen of voor de e-reader te downloaden. Hieronder zal ik jullie een beschrijving geven waar het over gaat zodat je een indruk krijgt.

De schrijfster Eowyn Ivey (1973) woont al haar hele leven in Alaska, en met Kind van sneeuw (The Snow Child) schreef zij een sprookjesachtig boek over deze grootste staat van Amerika. Ze is door haar ouders genoemd naar een personage uit In de ban van de ring van Tolkien. Dan weet je al dat de fantasie in de genen zit.

Nu dan het verhaal: Jack en Mabel kiezen op hun 50ste voor een verhuizing naar Alaska; ze maken gebruik van een door de federale overheid uitgereikte premie om een boerenbedrijf te vestigen langs de nieuwe Alaska railroad. Het is 1920 en de overheid probeert dit afgelegen, ooit van Rusland gekochte land te ontginnen. Mabel is een op het eerste oog fragiele, gevoelige vrouw uit een goed milieu; haar vader was professor Literatuur aan de universiteit van Penssylvania. Jack is een grote stille man die is opgegroeid op een boerderij. Als Mabel haar kindje bij de geboorte verliest en zij geen kinderen meer kan krijgen, groeien de echtelieden uit elkaar; Mabel raakt in zichzelf gekeerd en Jack probeert met hard werken zijn verdriet te onderdrukken. Een nieuwe kans in Alaska lijkt voor beiden ideaal: Mabel kan zich in de stilte van dit afgelegen land wentelen in haar eenzaamheid en Jack kan hard aan het werk om de boerderij te bouwen.

In een zeldzame dolle bui maken ze bij de eerste sneeuw van het seizoen een sneeuwpop met de trekken van een meisje, en Mabel geeft de sneeuwpop een zelfgebreide sjaal en wanten aan. De volgende dag is de sneeuwpop bijna weg en de sjaal en wanten verdwenen. Maar zij bespeuren een meisje tussen de bomen: een blond meisje met de sjaal en wanten van de sneeuwpop. Langzaamaan leren ze het meisje, Faïna, kennen maar Faïna verdwijnt altijd weer in het bos, want daar, in de ijzige kou, leeft ze. In het voorjaar verdwijnt ze, om bij de eerste sneeuw weer terug te keren, samen met haar vos. Jack ontdekt een foto met daarop een man en een vrouw, met in hun armen een baby: Faïna. Zij is dus echt, en toch weer niet. Mabel herinnert zich een russisch sprookje over een sneeuwkind 'Snegurochka'. In dit sprookje loopt het niet goed af met het sneeuwkind: het smelt als het te dicht bij het vuur komt.

Ondertussen proberen Mabel en Jack de boerderij op te bouwen. In hun verhouding tot elkaar voltrekt zich een wonderbaarlijke verandering: door de komst van Faïna krijgen ze een soort speelsheid in hun doen en laten. De afstandelijkheid 'smelt' weg, ze komen dichter tot elkaar. Maar het leven in het koude land is moeilijk en hard en het lukt ze niet voldoende voedsel voor de winter te vergaren. Als ze het echtpaar George en Esther en hun 3 zonen ontmoeten, die verderop een boerderij hebben, is dit hun redding. Mabel bloeit op in de vriendschap met Esther, en Jack krijgt tips van George over hoe de winters te overleven. Als Jack een ongeval krijgt tijdens het ploegen, is het de flamboyante Esther met haar jongste zoon Garrett die Mabel te hulp schieten en een seizoen lang het land voor haar bewerken. Ook Mabel gaat op het land aan het werk en dat doet haar zichtbaar goed.

Niemand gelooft Mabel als zij het heeft over het blonde sneeuwkind, maar op een dag is Faïna in het huis van Jack en Mabel als Esther met haar gezin op visite komt en moeten zij toegeven dat Faïna geen verzinsel van Mabel is.........

Het leuke is dat ik heel erg van Russische sprookje houd en vorig jaar, naar aanleiding van de lakdoosjes die ik in de Looier in Amsterdam kocht, op zoek ging naar geschreven materiaal over de schilders. Via internet kwam ik op een prachtige tentoonstellingscatalogus van een ooit in het Groninger museum gehouden tentoonstelling over dit onderwerp met daarin Russchische schilderingen en Russische sprookjes. Bij de catalogus zaten ook twee CD's met daarop o.a. het vertelde sprookje van het sneeuwmeisje. Dat nu deze roman helemaal rond dit sprookje is verweven heeft bijna zo moeten zijn. Ik heb van deze bijzondere roman genoten en hoop jullie met dit verhaal ook aan het lezen te krijgen. Wil je meer weten over de schrijfster kijk dan op:
www.eowynivey.com/snowchild/

Boekgegevens:

Uitgeverij Artemis & co, 2012, 383 blz.
ISBN 978 90 472 0213 4
Oorspronkelijke titel: The Snow Child

Zwarte brigade weer naar buiten

Wanneer je nu de tuin bekijkt waar de sneeuwresten langzaam verdwijnen, kun je je niet voorstellen dat al die kale struiken ooit nog eens groen worden. Net voor de vorst is er goed gesnoeid, dus de tuin ligt er in principe 'goed' bij. De aarde is platgetrapt door de vele watervogels die in de tuin lopen. Maar daar komt een eind aan want...

Vanmorgen namelijk mijn zwarte brigade weer losgelaten. Die hebben een wintervakantie zoals jullie weten doorgebracht in warmer oorden, namelijk mijn goed geïsoleerde schuurtje. Daar bootste ik de lente na door de temperatuur op tien graden te houden. 's Nachts zaten ze in hun ren en overdag liepen ze door de schuur waar ik zaad, andijvie en appeltjes op de grond had neergelegd. Maar, met het verdwijnen van de sneeuw werd de hunkering naar een vette worm groot, bij hen dan hè. En voor mij is een op natuurlijke wijze omgeploegde tuin een goede bijkomstigheid! Zo zijn mijn zwarte brigade en ik weer volkomen gelukkig!

Dit jaar twee herdenkingen Watersnoodramp in Cromstrijen

Op 1 februari 2013 is het zestig jaar geleden dat de watersnoodramp in Nederland de Zuid-Hollandse eilanden, Zeeland en delen van Noord-Brabant trof. Ook de Hoeksche Waard, waaronder Numansdorp, werd zwaar getroffen. In Numansdorp maakte het gevaarlijke water 56 slachtoffers. De meeste slachtoffers vielen in de voormalige Ambachtsheerlijkheid, toen een groot landbouwgebied. De ramp raakte de mensen in het buurtschap Schuring diep.

Ieder jaar organiseert buurtvereniging De Schuring een herdenking bij het herdenkingsmonument aan de Korte Boomweg. Eens in de vijf jaar besteedt de gemeente aandacht aan de herdenking op de begraafplaats aan de Hallinxweg in Numansdorp. Op deze begraafplaats liggen de slachtoffers van de ramp begraven en staat een monument ter nagedachtenis aan hen. Er zijn dit jaar twee herdenkingen. Eén bij het monument aan de Korte Boomweg en één bij de gemeentelijke begraafplaats. Herdenken doen we graag samen. Je bent dan ook van harte welkom om één of beide herdenkingen bij te wonen.

Het programma ziet er als volgt uit:
18.30 uur verzamelen algemene begraafplaats aan de Hallinxweg
18.45 uur bus vertrekt naar Korte Boomweg
19.00 uur herdenking bij het monument
19.40 uur bus vertrekt naar gemeentelijke begraafplaats
19.55 uur herdenking bij gemeentelijke begraafplaats
20.40 uur koffie en thee in de aula

Bij het monument aan de Korte Boomweg is beperkt ruimte om te parkeren. Daarom rijdt er een (gratis) bus vanaf de begraafplaats aan de Hallinxweg naar het monument aan de Korte Boomweg. Aanmelden kan bij Wera de Jong door een e-mail te sturen naar w.dejong-voogt@cromstrijen.nl of telefonisch via (0186) 656 135.
Zes klassen van basisschool De Dubbeldekker, De Bron en De Takkenbosse uit Numansdorp kregen donderdag 10 januari een workshop poëzie. Daarna gingen de kinderen zelf aan de slag. Zij maakten een gedicht met als thema Watersnoodramp. De winnaars dragen hun gedicht voor tijdens de herdenkingsbijeenkomsten. Ter gelegenheid van het 60-jarig jubileum organiseren bibliotheek, buurtvereniging en de gemeente gezamenlijk verschillende activiteiten zoals lezingen en herdenkingen. Meer informatie over de herdenkingsbijeenkomst en andere activiteiten vindt u op www.cromstrijen.nl

Vleugels in Concert

Op zondag 10 februari geeft zangeres Martine Slangen een bijzonder en intiem concert bij Spiritual Balance in Strijen. Het concert begint om 15.00 uur en de entreeprijs is 13 euro. Martine wordt begeleid door de bekende Dordtse gitarist Freek Dicke. Ook zullen er speciale gastoptredens zijn van mantra-zangeres Jolanda Groeneveld en Boventoon Ensemble Diapasaon. Het belooft een bijzondere middag te worden.

De ‘s Gravendeelse zangeres Martine Slangen bracht eind 2011 haar solo debuutalbum “Vleugels” uit. De reacties op haar album zijn zeer positief. Liesbeth List schreef: "Vleugels" is prachtig! Mooie stem, mooie uitspraak, mooie teksten, mooie composities, mooie begeleiding, mooie arrangementen, kortom een prachtig debuutalbum. Het lied “Ik moet je laten gaan Mam” dat Martine schreef naar aanleiding van het overlijden van haar moeder, werd al ruim 7000 keer beluisterd op Youtube. Ook wordt dit lied regelmatig gebruikt bij een uitvaartdienst. Je kunt dit lied beluisteren op YouTube: www.youtube.com/watch?v=lHELF3XOyfg

Martine werd in 1969 geboren in het buurtschap “De Schuring” te Numansdorp. Muzikaliteit en creativiteit kreeg ze met de paplepel ingegoten. In haar programma “Vleugels in concert” zingt Martine een bijzondere mix van prachtige Nederlandstalige luisterliedjes (kleinkunst), improvisatie en easy listening. Kaarten voor “Vleugels in concert” zijn te bestellen bij: Spiritual Balance, tel. 078-6735893, 06-53518321 en via www.spiritualbalance.nl Concert lokatie: Spiritual Balance, Boompjesstraat 27, Strijen. Meer informatie en een muzikaal voorproefje: www.martineslangen.nl

Het Theatercollectief speelt ‘De Ramp’

Op vrijdag 1 februari 2013 zal het Theatercollectief Hoeksche Waard de première van ‘De Ramp’ spelen. De voorstelling staat geheel in het teken van de 60-jarige herdenking van de watersnoodramp in 1953. Het Theatercollectief is van mening dat het herdenken van deze gebeurtenis van essentieel belang is. Het is immers zo dat de bepaalde gebieden in de Hoeksche Waard in 1953 zwaar werden getroffen door het water. Nog steeds laat deze gebeurtenis sporen na. Uiteraard bij de mensen die de watersnoodramp bewust hebben meegemaakt maar zo ook in de generaties hierna.
‘Het is 1952. Jacob is 25 en heeft het geluk gehad een baan te krijgen bij het Waterschap als machinist. Bij het gemaal waar hij wordt gestationeerd behoort een huis, niet groot maar toch. Hij voelt zich een zondagskind. Nu kan hij trouwen met zijn Neel, zijn geluk kan niet op. En dan wordt het 1 februari 1953. Het is springvloed en de noordwester beukt als nooit tevoren. De dijken houden het niet meer. Jacob doet met de andere mannen uit zijn dorp wat ze kunnen. Deze ramp zal een grote impact hebben op de rest van zijn leven en dat van zijn dierbaren. Het is nu 1985. Jacob heeft een zoon, Wim, die getrouwd is met Ria, de dochter van de dijkgraaf.’

In tegenstelling tot de voorstelling van vorige jaar, waarin spektakel de factor was voor de voorstelling, slaat het Theatercollectief met ‘De Ramp’ een andere weg in. De doelstelling bij deze productie is de intimiteit en de verslaggeving van een universeel thema, ‘het trauma en het onvermogen om daarover te praten’. ‘De Ramp’ is een op waarheid berust verhaal van een gezin op één van de Zeeuwse eilanden. De kern van verhaal zit hem in de impact die een dergelijke gebeurtenis heeft op een gezin en de sporen die dit nalaat. De voorstelling is een intiem en aangrijpend klank-, zang-, licht- en theaterspel, geschreven en geregisseerd door het Theatercollectief.

‘De Ramp’ wordt gespeeld door vijf acteurs die in samenstelling zullen wisselen. De regie ligt in handen van Jan Roeland en Chantal Jongman. De locatie, d’ Ouwe school op Schuring te Numansdorp in de Hoeksche Waard heeft alle facetten die de voorstelling nodig heeft maar veel belangrijker; de plek heeft een symbolische waarde aan de herdenking van deze desastreuze nacht. De omgeving blijft zoals die is, zodat de kern van het verhaal op de voorgrond blijft. Er wordt gespeeld in een minimaal decor, licht en geluid zijn de aandachtspunten. Het Theatercollectief zal niet meer dan 40 tot 60 bezoekers per voorstelling ontvangen zodat de intimiteit van de voorstelling gewaarborgd blijft.

De voorstelling wordt gespeld in d’ Ouwe school op Schuring. Adres: Zweedsewijk 1, 3281 KW te Numansdorp (Zweedsewijk 1 ligt tegenover de ingang van de school). De voorstellingsdata zijn 1, 2, 7, 8, 9, 14, 15 en 16 februari 2013. De première is op vrijdag 1 februari 2013 en begint om 21:00 uur, de overige avondvoorstellingen starten om 20:30 uur. De middagvoorstelling, op de zaterdagen, begint om 16:00 uur. De kosten voor één toegangskaart bedraagt 7,50 euro. Kaarten zijn vanaf nu via de site, www.theatercollectief.nl, te bestellen. Ook kun je telefonisch kaarten bestellen via telefoonnummer: 06-20817227. Voorafgaand reserveren is aan te raden gezien het minimaal aantal bezoekersplaatsen. Mis deze prachtige en aangrijpende voorstelling niet, het is absoluut de moeite waard!

Lezing: Zestig jaar na de watersnood

Waterschap Hollandse Delta beheert en onderhoudt in Zuid-Holland Zuid zo’n 350 kilometer aan primaire dijken en duinen. Deze waterkeringen moeten hoog en stevig genoeg zijn om water te keren. Door onder andere een stijgende zeespiegel en een veranderend klimaat zijn niet alle dijken en duinen sterk genoeg om ook in de toekomst het water tegen te houden. Daarom versterkt waterschap Hollandse Delta tot 2017 in totaal 59 kilometer. Circa 23 kilometer hiervan bevindt zich in de Hoeksche Waard. De afgekeurde delen zijn geclusterd in een drietal projecten te weten Hoeksche Waard Noord, Hoeksche Waard Zuid en Spui Oost. Op dit moment is het waterschap bezig voor deze projecten Projectplannen en bijbehorende projectnota's MER op te stellen. Om tot een definitief dijkversterkingsvoorstel te komen wordt daarin een integrale afweging gemaakt op thema's als veiligheid, economische ontwikkeling, kosten, natuur, landbouw en landschap en cultuurhistorie.Tijdens de lezing wordt uitgelegd wat de faalmechanismen zijn die anno de 21ste eeuw spelen. Op basis van een aantal voorbeelden wordt getoond welke dijkversterkingsalternatieven hiervoor zijn en welke afwegingen bij een keuze hierin spelen. Ook wordt uitgelegd hoe het waterschap de bewoners en belangorganisaties zoals het Hoekschwaards Landschap hierbij betrekt. Plaats van de lezing: Bezoekerscentrum Klein Profijt, Zalmpad 11, 3261MD Oud Beijerland. Datum en tijd: maandag 27 januari 2013, 20.00 uur. Kosten: € 2 voor leden HWL, € 3 voor niet leden.

De Blue Monday van een rare professor

Hoorde zojuist op een journaal dat het vandaag 'Blue Monday' is, of anders gezegd deprimaandag. Ik weet niet hoe het jullie vergaat, maar laat ik daar nu totaal geen last van hebben. De bedenker van dit feitje is de Britse psycholoog Cliff Arnall. Hij bedacht in 2005 een, naar zijn zeggen, wetenschappelijk verantwoorde formule waaruit zou blijken dat de maandag van de laatste volle week van januari de dag is waarop de meeste mensen zich treurig, neerslachtig of weemoedig voelen.

Dit zou te maken hebben met het feit dat goede voornemens mislukt zijn en de vakanties ver weg lijken. Daarnaast zijn de dagen nog donker en is de maandag voor veel mensen de eerste dag van de werkweek. Arnall werd in academische kringen overladen met kritiek, maar desondanks wijden veel grote kranten en andere media jaarlijks kritiekloos aandacht aan het fenomeen. Ha, ha, hier in Nederland zouden we het gewoon een 'Stapel' momentje noemen, naar de dikke duim van de frauderende hoogleraar Stapel. Arnall verdiende evenals Stapel heerlijk veel geld aan zijn 'wijsheden'. Hij verbond namelijk zijn naam aan de formule. De universiteit van Cardiff nam er afstand van zoals heel Nederland afstand nam van Stapel. Arnall heeft ook formules gepubliceerd over de 'gelukkigste dag van het jaar' en om te berekenen hoe leuk een weekendje weg is. Ook die missen elke wetenschappelijke grond. Zijn berekening geeft namelijk aan dat het weekendje weg gaan het leukst is, wanneer je niet gaat. Vraag me af hoe de formule er uit zou zien wanneer Arnall en Stapel samen besluiten een weekendje weg te gaan. Volgens mij lopen de heren in de media dan een 'blauwtje' en dan heb je pas echt een Blauwe Maandag!

Mijn roze bril weer gevonden.....

Bij het zoeken naar mijn 3D bril om in de bioscoop te kunnen genieten van 'De Hobbit' kwam ik zowaar ook mijn roze bril weer tegen. Ik natuurlijk in de wolken, dat snap je. Beetje kleur geven aan al dat wit is met zo'n brilletje een uitkomst. We see what we want. Sneeuw- en ijsliefhebbers ten spijt!

Wanneer ik het verlangen naar een heerlijk voorjaar hiermee aanwakker, so what, het moet dan maar.  

Wie net zoveel zin heeft in een heerlijke roze droom, die schuift maar lekker aan. Mijn roze wolk is groot genoeg! Geniet van al het fraais hierboven en blijf met mij dromen van een langzaam dichterbij komende warmtegolf.....

Fijn weekend!

Buiten is het koud, maar binnen....

Buiten is het koud en de verontwaardiging was groot omdat ik niet, zoals iedereen schreef, het leuk vond. Het is mooi en voor de schaatsers wellicht fijn, maar voor mij is het lastig. En mooi, fijn en lastig verhoudt zich niet zo goed. Daarom kies ik voor lekker binnen. Maar om me daar te amuseren moet ik vanmiddag eerst naar buiten. Tijdschriften kopen het nieuwe Wonen, landelijke stijl is uit, de Margriet, de Libelle, flesje wijn, lekkers bij de koffie, en verder heb ik na het Logboek van Mullisch alweer een nieuw boek klaarliggen. Morgenochtend nog wat extra kranten kopen met bijlages. Verf en doeken reeds in huis om te schilderen, want daar is dat mooie witte licht wel weer heel geschikt voor.

 Voor de roman waaraan ik aan het schrijven ben inmiddels weer de juiste informatie binnen.

Afgelopen week met zus Karin naar de film over president Franklin D. Roosevelt geweest 'Hyde park on Hudson' naar de dagboeken van zijn liefje. Een prachtige film die mij nadien altijd weer nieuwsgierig maakt naar zijn leven. Vanmiddag dus ook even naar de boekhandel de Slegte om te kijken of ik iets kan vinden. Boek naar aanleiding van de film Renoir heb ik inmiddels en geeft een mooi, intensief beeld van zijn leven en werken. Gisteren met dochter Inge naar de film 'De Hobbits' geweest. Spectaculair, zeker gezien het feit dat het een 3D film is. Met de daarvoor bestemde brillen zit je dus echt midden tussen de knokkende dwergen, trollen en tovenaars. Lijkt me een mooie aanleiding om ook het boek 'In de ban van de Ring' weer eens te gaan lezen. Met zoveel filmbeeld voor ogen leest dat natuurlijk als een trein. Heb het ooit gelezen, en eigen fantasie daarbij haalt het niet bij de beelden van de film.

Techniek staat tegenwoordig voor niets. Tegenwoordig zo'n superklein noteboekje gekocht zodat ik, wanneer ik 's avonds schrijf, me gewoon op de bank tegenover de openhaard kan installeren om lekker verder te werken. Ha, ha, gezelligheid kent geen tijd. Er zit internet op, dus moet ik onder het schrijven iets opzoeken dan is dat mogelijk. Ik sla de nieuwe tekst op een stickje op. Dat werkt als een goed systeem. De volgende dag kijk ik de tekst van de avond ervoor na, corrigeer, schaaf en verbeter tot het naar mijn zin is en pas dan voeg ik het bij het definitieve manuscript. Zo ontrolt zich langzaam aan het verhaal. Maar het is niet elke dag dat ik kan schrijven, want vaak zijn er weer talloze zaken die ik moet onderzoeken. Soms moet ik daarvoor naar buiten om mensen met kennis te raadplegen, archieven, musea. Vragen die ik beantwoord wil zien omdat ze het verhaal puurder en dichter bij de waarheid brengen. Heb wel geconstateerd dat het schrijven van een historische roman niet altijd meevalt. Maar ik hou wel van een uitdaging, maak me er dan ook niet zo maar vanaf, ook al gaat het schrijven daarom niet altijd snel. Probeer altijd om bij het schrijven overzicht te houden, dat betekent in dit geval dat ik de wereldgeschiedenis, maar toch zeker de vaderlandse geschiedenis van rond 1870 wel in mijn hoofd moet hebben. Dat valt niet altijd mee, daarom heb ik inmiddels veel literatuur aangeschaft om me die tijd eigen te maken, mede om de vragen die een stukje door mij geschreven tekst soms oproept ook te kunnen beantwoorden en al schrijvend te detailleren. Dat kan op het gebied van mode, kleding, dracht, zijn, zoals ik jullie al eerder liet weten, maar ook de politiek, scholing, VOC en de verhoudingen daarbinnen, beroepen als garnalenvisserij, landbouw en het stadse leven in die periode. Wat dronk (was dat b.v. bier, uit een glas of een beker?) en at men in de hogere en lagere stand van de bevolking, kortom hoe zag het leven er in die tijd uit. Uiteraard heb ik vooraf zeker een jaar gegevens verzameld, inmiddels dikke mappen, maar al schrijvende loop je dan toch weer tegen iets aan waarvan je denkt, ja, nu is het zo, maar toen? 

Neem nu alleen al de denkwijze, de psyche van mensen toen en nu. Het leven was rauwer, zeker bij de lagere stand van de bevolking, minder geciviliseerd. De afstand tussen bepaalde bevolkingsgroepen was ook veel groter, het is dan ook leerzaam om boeken als van Charles Dickens en bijvoorbeeld de Camera Obscura te lezen. Niet direct om het verhaal, maar om de al die bovengenoemde zaken. Hoe hebben zij, de schrijvers die in die tijd leefden dat opgelost. Kortom, sneeuw of geen sneeuw, ik ga mij na vanmiddag binnen maar vermaken. Iedereen een fijn weekend gewenst!

Regendans en andere wensen

Een witte wereld, veel mensen zijn er helemaal verzot op. Het zal wel aan mij liggen dat ik er totaal niet van geniet. Deze plaatjes op eigen erf heb ik met plezier geschoten, maar wanneer je goed kijkt dan zie je een berg voetsporen maatje 38 van de regendans die ik daar in alle stilte heb uitgevoerd. Had er nog wensen bij ook: warm water graag, en een heerlijk zonnetje om vervolgens alles te drogen, mijn korte broek ligt al klaar! 

Wintergasten kijken in de Korendijkse Slikken

Op zondag 20 januari nemen gidsen van HWL je mee op zoek naar wintergasten in de Korendijkse Slikken. Niet alleen duizenden ganzen uit het hoge noorden overwinteren hier maar ook smienten, wulpen en goudplevieren vinden hier een rustplek en voedsel. De laatste 10 jaar zijn hier ook meerdere grote zilverreigers te bewonderen. Gaan al die vogels plotseling in paniek de lucht in, dan is er ongetwijfeld een roofvogel in de buurt. Met wat geluk zien we de machtige zeearend die hier regelmatig rondvliegt op zoek naar prooi.

Het vertrek met de auto (carpoolen) vanaf de grote parkeerplaats bij de pont naar Tiengemeten. Er wordt een bezoek gebracht aan 2 uitkijkpunten en wandelen over de dijk om het gebied met de verrekijker en telescoop te overzien. Datum en tijd: zondag 20 januari, van 13.30 u. tot ongeveer 16.00 u. Plaats: Parkeerterrein veerdienst naar Tiengemeten. Nieuwendijk 1, 3284KR Zuid-Beijerland. Kosten: € 3,- , leden HWL € 2,-, kinderen t/m 12 jaar € 1,-. Tips:  Trek warme kleding en laarzen aan. Ben je in het bezit van een verrekijker, neem die dan mee! Informatie: Marianne v.d. Waal, tel. 0186-571148.

Hond en kippies even 'uit de vaart'

 

 

Even de stand van zaken wat mijn dieren betreft. Kippies gisteren 'uit de vaart' genomen. Het was geen doen meer in die kou. Het was echt een armoedig gezicht. Het zonnetje opzoeken en dan op je pootjes gaan zitten om ze warm te houden. Door dat ze dat deden, liepen ze niet meer onder de struiken om zichzelf te beschermen tegen de overvliegende roofvogels, die nu met de kou ook honger gaan krijgen. Toen ze gisterenavond hun stok in het kippenhok opzochten, heb ik ze stuk voor stuk overgebracht naar het schuurtje waar het kacheltje al een poosje op de laagste stand stond, maar door de thermostaat en het geïsoleerde schuurtje, toch op tien graden wordt gehouden. Lekkere zitstok veel hooi, bak voer, appeltje, bakje water en wat groen en overdag de radio aan op klassiek op 4. Nee, die hoor je niet klagen. Zaten 's avonds zachtjes te murmelen en te kirren van genoegen. Helemaal bij te komen van de kou, kun je je er wat bij voorstellen. Mijn zwarte brigade is helemaal tevreden. Snappen jullie nu waarom mijn haantje elke morgen voor mij danst en het glazentuintafelblad als de vloer van zijn balzaal beschouwt? Wanneer de kou aanhoudt, kunnen ze overdag uit de ren en een beetje door de schuur schooieren, ook een andijviestruik een beetje hoog in een netje geeft veel plezier om die 'soldaat' te maken.
Met Sebastiaan gaat het iets beter. Zijn oog traant nog wel een beetje zoals jullie zien, maar staat niet meer zo ver naar achteren. De medicijnen doen hun werk, na een week moet de middenoorontsteking over zijn. Hopen maar, het gaat in ieder geval de goede kant uit. Slaapt veel door de prednison en de antibiotica, maar voor een spelletje met zijn bal is hij nog steeds te porren.  

Leuk uitstapje naar Antiekcentrum Amsterdam voorheen De Looier

Vanmiddag naar Amsterdam geweest en een bezoek gebracht aan het Antiekcentrum Amsterdam, voorheen De Looier aan de Elandsgracht. Wie zin heeft in een leuk uitstapje, dan is dit beslist een aanrader. Zeker met koud of regenachtig weer is het daar heerlijk snuffelen tussen al dat antiek. Een hal van maar liefst 1750 vierkante meter, die is opgedeeld door middel van vitrinekasten in allemaal kleine antiekwinkeltjes. Is de koopman niet aanwezig dan zijn er verspreid door de hal toonbanken met een bel. De toezichthouder heeft dan een sleutel van de vitrinekast en neemt de honneurs waar. Iets leuks gezien dan kun je bij hem afrekenen. De artikelen zijn veelal geprijsd, dus het is leuk kijken, wikken en wegen of je tot aankoop wilt overgaan. De toegang is gratis en onder dit dak zit ook een brasserie waar o.a. koffie, gebak, een broodje, soep en een wijntje zijn te verkrijgen. Parkeren kan wel aan de Elandsgracht, maar is wel even zoeken en niet goedkoop. Wij waren zo'n acht euro kwijt voor het gevonden parkeerplaatsje. Deze keer geen aankoop gedaan, volgende keer beter.

Romantisch Veere brengt je ook zonder fantasie terug in de tijd

Hierbij wat foto's die ik gisteren maakte in Veere. In het midden van van deze collage zien jullie het Museum De Schotse Huizen. Helaas was het anders zo drukke Veere in een dikke winterslaap. Het museum was dicht evenals sommige restaurants. Ook vonden er enkele verbouwingen plaats. Eigenlijk was Veere zich aan het voorbereiden op het nieuwe toeristenseizoen. Mijn missie om in het museum een antwoord te krijgen op mijn vraag, ging dan ook de mist in. Niettemin hebben we er toen maar een gezellige middag van gemaakt en genoten van de stille, romantische straatjes van Veere, die we nu bijna voor ons zelf hadden.

Gelukkig waren er genoeg winkeljes open zoals o.a. Saartje en Malle Jantje. Dwalend door de stille straatjes kan ik me dan helemaal voorstellen dat de hoofdpersoon uit mijn boek Sara hier gelopen heeft. In gedachte hoor je het hoefgetrappel en gesnuif van de paarden van een rijtuig dat over de keitjes zich hier een weg zoekt. Je hoeft niet heel veel fantasie te hebben om je hier in 1780 te wanen. Vervolgens naar Middelburg gereden om een route die ik beschrijf te verifiëren. Ook nog even boekhandel De Drukkerij bezocht, die een enorme collectie Zeeuwse boeken heeft. Daarna lekker gegeten bij Hotel-restaurant De Huifkar en daar op internet de Zeeuwse Costuumvereniging opgezocht. Uitgebereid zitten lezen over de dracht, de kappen, de hoedjes en de stoffen waarvan de kleding werd gemaakt, de mode door de eeuwen heen. Mijn slotconclusie is dat de Schotse dame die ik beschrijf in mijn boek zich ongetwijfeld als een stadse heeft gekleed. Geen krullenmuts maar een grappige, vaak kleine strohoed op een gehaakt onder mutsje. Burgerkleding die afweek van de dracht, die toch meer voor de boeren en vissers bedoeld was. Het zou nog kunnen zijn dat de Schotten die in Veere woonde ook een bepaald dracht hanteerde, maar dat ga ik vragen. Heb inmiddels het telefoonnummer van het secretariaat van museum De Schotse Huizen en via hen kom ik ongetwijfeld terecht bij een kenner van de Walcherse Costuumvereniging. Gaat dus goed komen! 

In het midden van deze collage herkennen jullie vast 'mijn kinders' die buiten bij mij een plaatsje hebben gekregen op de tuinbank en in Veere bij de Schapenkop op een muurtje zitten. Het zijn beelden van een Spaanse of Portugese kunstenares. Wij kochten ze al zo'n 10 jaar geleden bij de Schapenkop en ze zijn nog steeds heerlijk om naar te kijken. De tuinbeelden zijn overigens niet goedkoop. Maar voor wie een publiekstrekker in de tuin wil hebben, dan zijn deze kinders echt een aanrader. Die van mij zijn vanaf de dijk voor het langslopende of fietsende publiek te zien en al in menige puzzelrit terechtgekomen. Over belangstelling dus niet te klagen. 's Winters krijgen ze van mij een muts op en sjaal om en in het voorjaar een heerlijk wasbeurt om hun kleertjes te ontdoen van de vochtige groene winteraanslag.

's Avonds nog met Sebastiaan naar de dierenarts geweest. Zijn weggetrokken oog is een aangetaste zenuw door een middenoorontsteking. Medicijnen gekregen waaronder prednison en moet binnen drie weken weg zijn. Eigenlijk niet verwonderlijk, want Sebastiaan is een echter tobber wat zijn oren betreft. Altijd veel oorsmeer en vuile oren, die ik wekelijks moet 'uitbaggeren', maar toch. Het moest blijkbaar een keer mis gaan. Hoewel hij niet kan praten, heeft hij volgens mij geen pijn. Komt nog steeds vrolijk met zijn bal aansjouwen en geeft geen krimp wanneer ik zijn oren schoonmaak. Wanneer het zijn oren niet zijn zo werd ons overigens verteld dan zou het een gezwel in de borstkas kunnen zijn of iets aan de ruggengraat omdat het dezelfde zenuw is die van zijn koppie naar zijn rug loopt. Laat me dus maar even niet gek maken en weet bijna zeker dat het hier, vanwege dat jarenlange getob met zijn oren, een middenoorontsteking betreft.

Naar Veere en naar de dierenarts

Gisteren samen met zus Karin naar de film het Bombardement geweest. Een zaal vol grijze hoofden en mannen met een zwakke prostaat die om de klipklap onder de film naar de wc moesten. Maar, dat laatste was niet het ergste. Dat was de film zelf wel. De recenssie beloofde al niets goeds, maar je moet dat met eigen ogen bekijken voordat je kunt oordelen. Karin en ik vermoedden daarom dat om die reden de zaal vol zat. Het was een zeer amateuristische film die het kinderfilm gehalte niet echt oversteeg. En eigenlijk klassificeer ik nu ook de soms zeer goede kinderfilms. Hoewel er toch goede spelers een rol hadden aanvaard, was het bij elkaar genomen onwerkelijk en soms lachwekkend. Maar als speler weet je natuurlijk nooit waar je in terechtkomt wanneer je een contract tekent. Een voorbeeld? Midden in een mist van puin staan daar ineens twee fietsen die door de hoofdrolspelers in dank aanvaard worden. Je ziet ze wegfietsen tussen het puin. Ha, ha, ooit weleens één steentje voor je wiel gehad? Dan ga je gewoon op z'n Rotterdams op je 'platte bek' maar in de film niet, de stenen douche raakt onze helden zelden. En dan de verteller: in een Rotterdamse film vertelt Aart Staartjes, alof we in Sesamstraat zitten het hele verhaal, maar wel lekker op z'n sappigste Amsterdams oeffff en dat in Rotterdam. Nou, ja zo kan ik wel even doorgaan. Naast mij een oudere meneer die de hele film van ontzetting tussen zijn tanden floot en hard met het hoofd heen en weer schudde. Durfde niet te vragen of hij met dit gebaar de film zo slecht vond of dat dit zijn herrinneringen aan het bombardement gold. Kortom, Karin en ik hadden heel wat af te gniffelen en belachelijke filmpassages op te roepen tijdens onze cappuccino bij NRC in de Witte de Withstraat. De weergoden hadden het beste met ons voor, heen en terug lekker aan de wandel! Toen ik thuis kwam 's avonds, liep Sebastiaan mij vrolijk, al kwispelend tegemoet. Wat me direct opviel was een raar rechteroog. Na Zipper is nu Sebastiaan ons zorgenkind en gaat ook langzaam ouderdomskwaaltjes vertonen. Hij is tenslotte ook al veertien jaar. Zijn oogjes worden denk ik blind omdat er een grijze vlek in zit. Toch krijgen we de indruk dat hij nog wel iets ziet, maar gisteren leek het alsof zijn oog helemaal naar achteren lag en traande. Daarom maar direct een afspraak gemaakt met de dierenarts. Sebastiaan is een heerlijk aanhankelijk ventje en is, nu Zipper er niet meer is, erg op ons gericht. Na de dood van Zipper heeft hij zich een rare gewoonte aangewend. Bij het naar bed gaan 's avonds klauwt hij zijn kleedje in zijn mand op een grote hoop. We vragen hem dan om uit zijn mand te stappen en maken zijn 'bedje' even opnieuw op, zijn beertje en bal er bij en dan gaat hij heel tevereden slapen. Ha, ha hij maakt er gewoon even 'zijn' momentje van. Wanneer we dan het licht uit doen slaapt hij al heel tevereden als een roos. 

Vanmiddag naar Veere. Kwam, terwijl ik aan mijn roman De Wolkenkijker aan het schrijven ben, iets tegen dat ik moet uitzoeken. In Veere bevonden zich zo rond 1780 veel Schotten vanwege de handel in wol en wollen stoffen. Veel bleven daar wonen, trouwden en kregen er kinderen. De vraag die ik beantwoord wil zien, is of de Schotse dames ook in de Zeeuwse dracht liepen. Hoe geïntegreerd waren zij in die tijd of bestond er wellicht een Schotse dracht die hen onderscheidde van de Zeeuwen. Het antwoord hoop ik vanmiddag te vinden in het museum De Schotse Huizen in Veere. Ook heb ik een passage waar mijn hoofdfiguur Sara in een rijtuig een bepaalde route rijdt die ik wil controleren. Hoewel ik natuurlijk best verder zou kunnen schrijven, irriteert het altijd wanneer ik bepaalde passages in het verhaal in het rood moet zetten om mezelf er op te attenderen dat ik daar nog iets moet uitzoeken. Ik zie mijn tekst maar graag in zwart staan zodat ik de hoofdstukken op een juist manier kan afronden. Zal vanmiddag mijn fototoestel meenemen en jullie morgen beelden van de Schotse huizen laten zien.

Lekker op stap ondanks de regen

Hoewel het bakken van de hemel giet gaan zus Karin en ik toch lekker op stap. Dikke truien en laarzen aan, paraplu mee. Plannen maken waarheen doen we straks onder een lekker 'bakkie'. Gezien het weer zal het in ieder geval een filmpje worden, gemeten aan de plensbuien hangt het er vanaf of we gaan wandelen, gezien de overmatige kerstkilo's zal ook dat zijn doorgang wel vinden schat ik zo in. Een aan grenzende zekerheid is in ieder geval onze cappuccino en een lekker wijntje in de Witte de Withstraat of Hotel New York.

Vakantie voorbij....en nu weer aan de slag!

Zondagavond, Kerstvakantie voorbij en dus tijd om de agenda te vullen en plannen voor de komende tijd te maken. In de vakantie niet veel gedaan, althans niet echt gewerkt. Wel geschilderd, en veel gelezen, extra kranten, tijdschriften en het logboek van Harry Mulisch dat na zijn overlijden is uitgegeven en waarin hij de zijn belevenissen bijhoudt in de tijd dat hij bezig was met het schrijven van zijn meesterwerk 'De ontdekking van de Hemel'. Ik herken zijn worsteling tijdens het schrijven. Het herschrijven, verbeteren en aanvullen. Naast schilderen komt voor mij de tijd dat ik ook weer verder moet met de historische roman 'De Wolkenkijker' waaraan ik afgelopen najaar ben begonnen. Nog steeds moet ik veel uitzoeken om mij de periode van rond 1779 eigen te maken. Ook in de vakantie is het verhaal niet uit mijn hoofd, maak dagelijks aantekeningen. Dat doe ik niet in de computer, maar in een opschrijfboekje met potlood, belangrijke lijnen, waarlangs ik mijn verhaal wil schrijven. Drie hoofdstukken zijn er klaar en in de vakantie heb ik ontspannen de tijd genomen om het nog eens door te nemen. Heb twee hoofstukken tot één gemaakt en mooie aanvullingen gemaakt, mooiere zinnen ook. Ben ook van mijn hoofdpersoon Sara gaan houden, zie haar voor me en loop met haar mee. Doordat het verhaal zich afspeelt in Vlissingen, Middelburg, Veere, Goes zie ik haar als het ware lopen. Om sommige zaken te verifiëren ben ik nog naar Middelburg gereisd om te kijken of de weg die ze aflegde met het rijtuig klopte. Ik zocht naar de woning van de equipagemeester van de VOC Kamer Zeeland en vond het enorme pand met de grote, groene sjieke deur met die enorme deurklopper waar ze ooit voorstond. Ben voor die deur gaan staan en voelde hoe zij dat ooit gevoeld moet hebben. Klein en nietig... Vanaf vandaag ga ik verder schrijven, mijn aantekeningen liggen klaar voor de komende dagen, dat soms één bladzijde, soms twee bladzijden per dag oplevert. Geen haast, want juist het denken, inkleuren en schrijven is zo heerlijk en ontspannen.

Daarnaast zal ik vanaf nu tot ongeveer februari nog aan het schilderen moeten. Een aanvulling maken op de schilderijen die nu in Galerie De Beijerkorf  in Oud-Beijerland hangen, want al in maart kan de expositie in het gemeentehuis van Korendijk in orde gebracht worden. Het gemeentehuis kent enorme uitnodigende witte muren, dus kan ik hier wel het nodige werk kwijt. Maar het is heerlijk werken. Zet vaak een CD op of Classic FM terwijl ik schilder, en, dat is het leuke ervan, overdenk terwijl welke weg ik zal inslaan voor wat betreft De Wolkenkijker. Twee dingen tegelijk, dat is wel mijn ding. Nog één schilderles bij Suze van Leeuwen. Voor het komende jaar van plan om bij verschillende kunstenaars workshops te volgen om mij nog verder te ontwikkelen. Dat doe ik samen met mijn vriendin, de schrijfster Gerda van Wageningen, die jullie ongetwijfeld kennen van de enorme productie, streekromans. In het voorjaar/zomer gaan we weer samen op vakantie. We besloten afgelopen jaar om vanuit het hotel deel te nemen aan de Schouwse Kunstroute in Zeeland. In dat programma zitten ook wat workshops dus nemen we onze schildersspullen mee. Verder heb ik in november voor mijn verjaardag van mijn dochter mooie, nieuwe vioolmuziek gekregen en zo komt het dat er in mijn agenda ook een plekje is ingeruimd voor dagelijkse vioolstudie. Ook voor wat betreft mijn werk in de uitgeverij staan er de nodige boeken op stapel, mooie historische uitgaven die ondanks de recessie toch altijd weer hun weg naar de liefhebbers vinden. Nostalgie, het terugkijken aan de hand van oude foto's blijft een feestje en is blijkbaar toch nog steeds van deze tijd, gelukkig maar.

Tot slot blijft er nog genoeg tijd over om naar buiten te gaan. Op woensdag bijvoorbeeld samen met zus Karin. Onze uitjes zijn goud waard. Mooie films kijken in theater Lantaarn/Venster met onze Cinnevillepas, wandelen, fietsen door Rotterdam, museabezoek, shoppen, varen en reizen met trein en randstadrail naar Den Haag en van de zomer naar Scheveningen. Genieten, foto's maken voor de blog, wijntje en cappuccino's drinken en prachtige indrukken opdoen, die ik via de blog graag met jullie wil delen. Zodra de winter voorbij is, wordt het weer tuinenweer en zal mijn aandacht daar weer naar uitgaan en naar alle activiteiten die de Hoeksche Waard voortbrengt. Een volle agenda waarin ook nog vergaderingen staan gepland van de besturen waarvan ik deel uitmaak zoals Stichting Samenlevingsopbouw Oud-Beijerland en de Bibliotheken Hoeksche Waard. Verder zit ik nog in de redactie van het tijdschrift Wegwijs en freelance ik op journalistiek gebied zo hier en daar. Kortom, ik weet bijna zeker dat het een heel mooi en interessant jaar gaat worden, dat weer veel voldoening zal geven. Tja, hoe mooi wil je het leven hebben. Ik hou jullie aan de hand van foto's en tekst op de hoogte. Tenminste wanneer het Google/Blogger behaagt, want voorlopig kan ik weer niet op een normale manier mijn posten op de blog zetten, maar... en dat is dan weer een lichtpuntje, ik heb in ieder geval na ongeveer een half jaar storing mijn volgers weer terug! Maakt het weer wat gemakkelijker om mijn bezoekjes aan jullie af te leggen.

Voor wat mijn schilderwerk betreft kun je een kijkje nemen op www.kunstgaleriemarjavisscher.blogspot.com

Voor de boeken die wij uitgeven is er de blog www.marja-visscher.blogspot.com

Kijkje op de zolder van het Streekmuseum

Altijd al eens willen weten hoe een museumdepot eruit ziet? Wat er allemaal komt kijken om een collectie op te slaan, te beschrijven en te registreren? Waaruit de textiel- en sieradencollectie precies bestaat? Dat kun je alleen te weten komen op zaterdag 12 januari a.s. want dan is er een speciale rondleiding op de zolder van 't Hof van Assendelft in Heinenoord. De vrijwilligers geven dan tekst en uitleg over de museumstukken en vertellen over hun werkzaamheden. Bovendien mag de bezoeker een blik in het depot werpen, waar normaal gesproken geen bezoekers komen. Vaak zitten de depots van een museum op zolder, zo ook bij het Streekmuseum Hoeksche Waard. Daar wordt door vrijwilligers hard gewerkt aan de registratie van de collectie textiel en sieraden. Op de zolder is de textiel- en sieradencollectie opgeslagen in speciale depotruimtes. De deelcollecties 'Kant- en Merklappen'van het Streekmuseum staan bij kenners hoog aangeschreven. Van lange onderbroek tot kanten directoires, uitzet voor jonge dames en klederdrachten, er is van alles aanwezig. De sieradencollectie loopt uiteen van oorzijzers en mutsenspelden tot bloedkoralen halssnoeren en diverse rouwsieraden. Toegansgprijs: 2,50 naast de gewone entree van 4,- per persoon inclusief koffie of thee. Tijd: 14.00 tot ca. 15.30 uur. Er zijn 15 plaatsen beschikbaar, dus aanmelden is verplicht via info@streekmuseumhw.nl of telefonisch op 0186-601535 van dinsdag t/m vrijdag tijdens kantooruren. Vol is vol!

Voor mijn nieuwe werk kun je kijken op www.kunstgaleriemarjavisscher.blogspot.nl  (Er even op klikken en je komt er direct).

Eerste 'scharrelkids' van het jaar 2013

De vereniging Hoekschewaards Landschap wil kinderen zo jong mogelijk bij de natuur betrekken. Bezig zijn in de natuur is een must! Op zondag 27 januari 2013 dagen zij (groot-)ouders met (klein-)kinderen uit om met ons mee te gaan de natuur in. Samen met de kinderen struinen op “De Staart”, een natuurgebied langs de Oude Maas. Misschien zien we de Schotse Hooglanders of de Konik paarden. De kinderen rennen, klimmen en klauteren. De ouderen helpen ze en samen doen ze spannende opdrachten.

Neem je de uitdaging aan? Kom dan op 27 januari om 14.00 uur naar startpunt bezoekerscentrum Klein Profijt aan het Zalmpad in Oud-Beijerland alwaar de koffie, chocomel e.d. heerlijk zijn. Het zou fijn zijn als jullie je van te voren aanmelden bij coraline@upcmail.nl. Kosten: volw. € 2,--/kids € 1,-. Volgende data: zondag 21 april (bloemen en bijen) en zondag 30 juni (een sloot vol leven). Informatie: tel. 078-6763771 (Coraline Baksteen-Kleinjan).

Kijk op kunst? Kijk dan op mijn andere blog www.kunstgaleriemarjavisscher.blogspot.nl  (er even op klikken en je komt er direct).

Een inspirerend, goed en gezond 2013

Ik keek zojuist in de statistieken van mijn blog en zag dat er het afgelopen jaar weer duizenden bezoekers waren die een kijkje op mijn blog namen. Niet alleen bezoekers uit Nederland maar uit heel veel Europese landen, maar ook ver daarbuiten. Mensen uit Canada, Australië en Amerika, Singapore etc.. Bezoekers waarvan ik weet dat ze ooit in Klaaswaal hebben gewoond, maar emigreerden of voor langere tijd in één van die landen werken. Mijn blog fungeert dan als een lijntje met de Hoeksche Waard. Door middel van Google vertalen heb ik via mijn blog veel vrouwen in allerlei landen leren kennen, een vaste bezoeker is o.a. Elisse in Polen waar ik echter nooit een berichtje kan achter laten omdat ik het dan als onbestemd terugkrijg. Dat is jammer, want mijn bezoekjes in binnen- en buitenland hebben ontzettend leuke contacten opgeleverd. Natuurlijk is de vertaling van Google gebrekkig, maar we snappen de strekking van elkaars bericht. Vaak hebben we de zelfde interessen: de natuur, tuin, interieur, soms een hobby, handwerk. Veel informatie wordt er via het bloggen uitgewisseld en dat geeft een ontzettend rijk gevoel. Soms gaat het medeleven wat dieper bij geboorte, ziekte en overlijden. Ook dat is een bijzonder warm gevoel. We staan nu weer op de drempel van een nieuw jaar en ik verheug me er op om aan de hand van foto's en tekst die contacten te bestendigen.

Ik wens iedereen daarom een inspirerend, warm, goed en gezond 2013 en spreek de wens uit dat het dit jaar goed komt met de echtgenoot van Joanne in Oostenrijk, Jeannet in Rockanje haar leven na het overlijden van haar moeder weer een beetje op de rails krijgt. Hoop door de correspondentie met sommige van jullie, die aangaven zich eenzaam te voelen ook dit jaar weer wat te kunnen betekenen. Dat we ook dit jaar elkaar weer door dik en dun kunnen steunen, dan komt het allemaal wel goed met ons in 2013!