Ter nagedachtenis aan mijn zwarte brigade

Mijn 'zwarte brigade' heeft de hitte niet overleefd. Daarom ter nagedachtenis deze collage. Na de eerste hete zomerdag lag er de volgende morgen één kipje dood in het hok. De andere twee waren duidelijk van slag, vooral het haantje, want juist deze dame stond hoog in de pikorde. Dit keer geen dansje voor mij op de tuintafel en al helemaal geen vrolijk ochtend gekraai. De Kip en Haan liepen treurend door de tuin en bij elk geluid vlogen ze naar achteren  hopend haar daar weer tegen te komen. Het verdriet van Haantje was echt heel erg groot. Nergens meer dat fiere , mooie kopje.  De volgende dag bij het openen van het, overigens koele hok in de schaduw van de bomen, lag het haantje in een hoekje. Het overgebleven kipje wist zich geen raad. Geen leiding van de haan om op stap te gaan, geen gekraai bij gevonden wormpjes....ze bleef stil op een schaduwrijk plekje onder een struik zitten treuren. Zodra ik naar buiten stapte kwam ze vol verwachting op mij af, maar ik kon hoe graag ik ook wilde, ze niet voor haar teughalen. Die avond zag ik haar met gebogen kopje alleen het hok opzoeken. Ik besloot er de volgende dag wat aan te doen en twee nieuwe hennetjes te gaan halen om haar eenzaamheid op te lossen. Maar, de volgende dag bij het openen van het hok was ook zij ingeslapen. Ze waren niet jong meer, zeven jaar. Bij de eerste zal het de warmte geweest zijn, waardoor een hartstilstand een einde aan haar leven maakte, maar de twee andere zijn van verdriet gestorven. Ze liggen bij elkaar onder een struik begraven. Het is stil op het erf, geen vrolijk gekraai meer en vooral geen dansact meer van het haantje op de glazenplaat van mijn tuintafel. 't Is echt effe wennen...... 

Daar gaan ze, voorgoed gedrieën op pad en uit het zicht verdwenen, bijna een symbolische foto voor de saamhorigheid van mijn 'zwarte brigade'.