Sneller dan het licht....rende ik in de armen van een spruitenplukker!

Ben net terug en bekaf. Voor het eerst in mijn leven op  het onzalige idee gekomen om in de polder te gaan lopen rennen. Maar twee kilo buikvet wordt een beetje een obsessie. Praat de laatste tijd over niets anders. Eerst nog mijn camouflage periode gehad van corrigerend ondergoed, maar al kletsende weg over mijn buik probleem rees er dit onzalige idee. Visioenen van de marathon spelen dan even een overmoedige rol, maar je moet wat, zeker wanneer je in een zaak staat om sportschoenen te kopen en de verkoper vraagt : wat wilt u er mee. Dan stel je uiterste, dan denk je niet aan dat geteerde weggetje bij mij achter door de polder dan wijs je groots richting de Erasmusbrug over de Maas en roept, direct al een beetje achter je adem: Marathon....
Nou ja, vanmorgen was de grote dag. Zwarte legging aan, sportschoenen en niet te vergeten sport bh en inlegkruisje. Dit laatste op aanraden van die meiden die alle polderweggetjes al hebben gezien en zeker weten dat je op mijn leeftijd urine loopt te verliezen bij elke sportieve aanzet. En dat waren er wat vanmorgen, sportieve aanzetten bedoel ik. Laat ik eerst vertellen dat ik echt nog nooit, maar dan echt ook nooit van mijn leven heb hardgelopen. Openbaar vervoer reed vrolijk voorbij omdat ik niet wilde rennen en ook in een regenbui ben ik alijd zeiknat omdat ik paraplu vergeet en niet van plan ben een sportief aanzetje te maken. Dus, vanmorgen in zijn één een hol af naar het polderweggetje. Vervolgens naar z'n twee geschakeld en jawel....ik rende! Automatisch telde ik mijn stappen, ik kwam tot vijftig en vervolgens ging ik in de snelwandelstand met bonkend hart en hoofd. Aan mijn diabetisch hoefde ik niet te denken, want ik ben een gek mens, bij inspanning gaat mijn suiker omhoog en niet naar beneden. Bij inspanning dus een hele geruststelling. Niet veel later passeerde ik in het land zo'n kleine trekker met daar achter een tentje met mannen die aan het spruitenplukken waren. Geloof het of niet, die gingen op den duur harder dan ik. Kreeg bij het zoveelste sportieve aanzetje een zweetgolf, en gejuig van de spruitenplukkers die er even hun pluk voor onderbraken. Vervolgens lijkt het dan of je gedachten ook rare aanzettjes maakt, want aan het eind van de weg is er een klimmetje van een viaduct en laat daar nu zo'n spruitenplukker staan, met zo'n grote struik spruiten en een groot stuk folie om mij in op te vangen. Terwijl ik voor dweil in zijn armen val, kijk ik achterom. Draai me als in een droom om en loop in één keer, jawel in één keer die hol af naar beneden. Zie daar de boerderij van mijn buurman en loop met mijn handen hoog het afzetlint van zijn erf doormidden. Ik heb het gehaald...nou gehaald. Vanaf dat erf moest ik die verdraaide hol naar de dijk nog nemen een klimmetje van de zoveelste catagorie die me bij mijn eigen tuinhekje deed belanden. Ik kon nog net de sleutel omdraaien het trapje naar beneden in sportieve toestand afdalen en ....nu nadat ik een half uur heb liggen zieltogen spuit alle energie uit mijn poriën om dit stukje te schrijven. Ik schrijf m'n eigen lauwerenkrans, want voor het eerst van mijn leven heb ik gerend!