In memoriam Sandy

Het nieuwe jaar begon voor ons een beetje raar. Op 2 januari moest onze dochter haar hond Sandy laten inslapen. Al heel vroeg in de ochtend werden we gebeld of we wilde komen. Ook de dierenarts Jan Schep was er al snel. Een tweede hersenbloeding binnen een week was te veel van het goede. Voor onze dochter Inge is de dood van Sandy een enorm gemis. Zij is alleen en mist haar maatje dan ook ontzettend. Gisteren is ze gecremeerd in het dierencrematorium in Numansdorp. Inge heeft een mooie urn uitgezocht, een slapende labrador in een mand, waarin de as van Sandy bewaard zal worden. Sandy heeft overigens een goed leven gehad en is heel oud geworden, net geen vijftien jaar. Maar, het blijft toch altijd een verdrietige aangelegenheid. Sandy had geen opleiding voor hulphond, maar was wel heel gedienstig zo haalde zij altijd de krant en de post uit de brievenbus. Wanneer er visite afscheid nam dan deed Sandy een heuse high five met twee poten. Op het laatst kon ze door strammigheid niet meer op de bank liggen. We hadden voor haar een lekker bedje op de grond gemaakt met onder andere wat vliesdekens. Sandy was gewend aan een grijze en een blauwe, maar om dat ik die kleur niet meer kon krijgen, moest ze het doen met een spuug lelijke, rozige kleur. Binnen een rap tempo trok ze met haar bek alle vier de punten van het kleedje naar het midden en maakte er, met behulp van bek en poten, een flinke prop van. Toen wij nog niet toegaven aan haar grillen om het uiteindelijk weg te halen, gingen ze bovenop de prop zitten en plaste er op. Zo doe je dat dus, als mensen niet aan je wens voldoen en op je ouwe dag geen fatsoenlijke kleur vliesdeken voor je meenemen. Uiteindelijk hebben we de deken dus maar gebruikt als onderdeken, want ook een tweede keer was ze niet van plan om er op te gaan liggen. Tja, aan karakter heeft het niet ontbroken!