Ik mis Sebastiaan

Het is Dierendag vandaag en mis mijn vriendje Sebastiaan ontzettend. Het is het laatste dier dat we hadden. Sebastiaan heeft een fantastisch leven gehad samen met zijn maatje Zipper. Zipper is 14,5 geworden en Sebastiaan maar liefst 15,5 jaar. Wel op de meest ongelukkige dag overleden. Een dag waarop de hele wereld rouwt, namelijk 11 september. Deze foto nam ik een paar maanden voor dat ik hem liet inslapen. Hij heeft hier nog steeds zo'n leuk puppenkoppie. Ik denk dat hij dat heeft gehouden omdat hij zo'n enorm zorgeloos leventje heeft geleid.

Eerst was daar Zipper voor hem. Die heeft hem als pup letterlijk omarmt en hem opgevoed. Kan nu wel zeggen dat ik er aan heb bijgedragen, maar dat is echt niet zo. Zipper mocht niet zwemmen in die enorme vijver van ons. Voor Sebastiaan was Zipper dan ook onverbiddelijk en trok hem aan zijn nekvel er uit. Hier op de foto een workshop stok aan gruzelementen bijten. Tja, je moet tenslotte alles een keer gedaan hebben!

Zipper was een enorme zorgzame en slimme hond, die met gemak een zorghond had kunnen zijn. Onlangs las ik dat alleen intelligente dieren empathie hebben met een ander dier. Apen hebben dat soms en ook olifanten. Maar ook onze Zipper. Hieruit spreekt wel de intelligentie. De volgende foto's laten dit zien.

Sebastiaan was, zoals jullie zien geopereerd aan zijn poot. Het was een wildebras en had een behoorlijke blessure opgelopen. Ondanks de pijnstillers zal Sebastiaan best pijn hebben gehad. Je ziet aan de bruine streepjes dat zijn ogen traanden, ook die van Zipper toen trouwens. Zipper, wiens mand naast die van Sebastiaan stond, heeft twee nachten niet in zijn mand gelegen, maar lag voor de mand van Sebastiaan en troostte hem zoals op de bovenste foto te zien is. Gekscherend zeiden wij: Zipper is op ziekenbezoek.

Soms nam Zipper's zorg wel erg grote vormen aan, want om nu met z'n tweeën in één mand te gaan liggen, was wel een beetje teveel van het goede. Maar het toont hoeveel die twee van elkaar hielden.

Toen Zipper er niet meer was, is Sebastiaan iets meer dan een dag wat onrustig geweest. Daarna ging zijn vertrouwen volledig op mij over. Hier slaapt hij werkelijk als een roos. Tot hij vorige maand 15,5 jaar werd en zomaar op een dag niet meer kon lopen door een neurologische afwijking in de hersenen. Toen was het de beurt aan mij om er voor te zorgen dat zijn mooie leventje nu niet ineens een groot drama zou worden. Ik moest het besluit nemen om hem in te laten slapen. De hele middag heeft hij lekker tussen ons in liggen slapen zo af en toe getrakteerd op een kluifje. En om even over vijf is hij in zijn eigen mandje hier thuis ingeslapen en twee dagen later gecremeerd.