Even bijpraten nu het nieuwe seizoen begint

Nu het nieuwe seizoen weer begint, de zomervakantie voor iedereen zo goed als voorbij is, wil jullie graag even bijpraten. Zo vroegen sommigen of ons huis nog te koop staat. Jawel, hoor we delen lekker mee in de malaise. Alleen, vinden we het niet zo heel erg. Ik zal uitleggen waarom. Voordat het huis daadwerkelijk verkocht wordt zullen we nog door 'diepe dalen' moeten, er zullen echt nog wel de nodige tranen vloeien. Ten eerste zal het afstand nemen van dit heerlijke landgoedje niet gemakkelijk zijn. Maar ten tweede willen we dat onze twee lieve blonde jongens, de labradors Zipper en Sebastiaan hier zullen sterven. Zij zijn voor een labrador al super oud. Zipper is 14 en een half jaar en Sebastiaan is negen maanden jonger. Die twee hebben het hier heerlijk en ik moet er niet aan denken om ze deze vrijheid af te nemen. 

Een tweede vraag die me werd gesteld, was hoe voelt dat nu zo zonder je tijdschrift. Daar is maar één woord voor HEERLIJK. Eigenlijk symboliseert het plaatje hier boven op bijzondere wijze hoe ik me voel. Niet meer gebonden en vrij als een vogeltje in de lucht. Als journaliste heb ik een kleine dertig jaar met een deadline geleefd. Eerst bij de kranten, later als hoofdredacteur/uitgever van mijn eigen glossy Hoeksche Waard Magazine-Polder Glossy. Hoewel wij als uitgeverij nog steeds boeken uitgeven, dus wel degelijk werken is het heerlijk om die drang van een deadline niet meer te voelen. Onze werkweek bevindt zich ergens tussen dinsdag en donderdag. Fantastisch werk, want het is altijd weer een feestje om een mooie boek het daglicht te doen zien. Voor dit jaar staan er weer de nodige op stapel. Maar daarnaast geeft het ons, Gerard en mij een hoop vrijheid. Vrijheid die ik invul met schrijven, schilderen, vioolspelen, uitstapjes,  en lekker buiten de deur eten. Mij hoor je dus niet klagen!

Half september beginnen de schilderlessen bij Suze van Leeuwen weer. Dit keer extra leuk want ook mijn vriendin Gerda van Wageningen gaat mee en samen zijn we van plan om de sterren van de hemel te schilderen. Ondanks het feit dat ik nog niet zo lang schilder, gaat het me, ook al zeg ik het zelf, wel goed af. Sterker nog mag volgend voorjaar exposeren in het gemeentehuis van Korendijk. Ben ik eigenlijk best wel trots op. En belangrijker nog, het geeft heel veel voldoening. Alleen al het kiezen van de kleuren, muziekje op de achtergrond en alle inspiratie de vrije teugel geven. Zalig!! Verder is er ook nog eens een heerlijke bijkomstigheid, want terwijl ik schilder kan ik nadenken over mijn nieuwe historische roman getiteld 'De Wolkenkijker'. In het voorjaar kwam mijn nieuwe kinderboek 'Rara dat ben ik' gereed. Dat ligt nu bij blogger Ans van Ispelen om het te illustreren en van een omslag te voorzien. Heb al tekeningen gezien en het gaat super mooi worden! Toen het kinderboek eenmaal gereed was en bij Ans lag, deed ik maanden recherche voor de nieuwe historische roman. Schreef vervolgens een kleine synopsis als leidraad, maar de kleine details en de verhaaldraden bedenk ik tijdens het schilderen. Hou ik wel van twee dingen tegelijk, dan wordt de tijd optimaal benut. Verder hou ik me bezig met kleine reisjes veelal samen met vriendin Gerda en in het weekend met mijn echtgenoot. Daarnaast maak ik samen met zus Karin optimaal gebruik van de Rotterdampas en ook dan zetten we, ditmaal in Rotterdam, de bloemetjes buiten. Ook niet verkeerd! En dan is er nog mijn heerlijke tuin.......

Hoewel de afgelopen strenge winter veel kapot heeft gemaakt in de tuin, kan ik zeggen dat de natuur zich toch altijd weer hersteld. In sommige struiken, waarvan ik dacht dat ze waren doodgevroren, blijkt ineens toch nog leven te zitten. Kijk en dan zit vertroetelen in mijn aard. Ook hebben  talloze bomen en struiken weer stekken gegeven, die ik vervolgens weer heb opgepot, zodat bij nog zo'n winter ik wat nieuw groen achter de hand heb. Overigens heb ik tegenwoordig wel hulp in de tuin van Wim en Otto. De een snoeit en de ander maait. Geweldig, want het is een hele klus om dit tot je te nemen. Ik mag dus het minder zware werk doen en dat bevalt me wel. Want hoe gek het ook klinkt, ondanks de grote van de tuin, valt er eigenlijk weinig te doen. Wanneer ik twee keer per jaar 'met de kont omhoog sta' voor het onkruid is het veel. Jarenlang hebben wij een vermogen aan de tuin gespandeerd om geen plekje onbenud te laten en er een mooie opbouw in te krijgen die geen ruimte laat voor onkruid. Het is dus dubbel genieten van deze tuin. Natuurlijk ben je altijd wel bezig, maar dat zijn de leuke dingen zoals plukken....

En... opeten natuurlijk. Het achterste gedeelte van onze tuin is een kleine boomgaard waar een tuinhuis staat en waar onze honden heerlijk in de schaduw van de bomen kunnen spelen en slapen. Momenteel hangen er weer behoorlijk wat pruimen aan de bomen. Helaas hangt er in beide perenbomen geen enkele peer, hetgeen zijn oorzaak wel zal hebben in de strenge winter. De appeltjes hebben het wel overleefd. Omdat er zoveel vlinders zijn, is het zaak om de pruimen al wat vroeger van de boom te plukken, want die doen zich enorm te goed aan het heerlijke zoete fruit en maken er gaatjes in. Vooral voor Sebastiaan is het jammer dat er geen peren zijn dit jaar, want die zag in elke peer als een heerlijke kluif en kwam in zo'n periode kilo's aan. Het is wel leuk om een beetje zelfvoorzienend te zijn. Neem nu de schattige kleine eitjes van mijn zwarte brigade. Deze zwarte kleine Antwerpse Baardkrielen lopen los in de tuin en boomgaard en hebben een leven als een luis op een zeer hoofd. Het is dat mijn haantje in opperste opwinding bijna stikt in zijn gekraai als er een ei is gelegd, dat ik weet waar ze haar eieren leggen, want eerlijke gezegd is het hier constant Pasen.

Vanmorgen vond ik deze eieren in een plantenbak. Jammer voor de kip dat ik daar wat laat achter kwam, want ze kwam door mij van een kouwe kermis thuis. Na de warme dagen dacht ik vanmorgen eens lekker de tuin te spuiten. Sommige hortensia's zagen er wat slapjes uit. Toen ik de volle straal op de plantenbak met hedera richtte, gilde deze dame het uit en zag ik tot mijn verbazing een eieropbrengst van weken liggen. Hoewel het weer een andere wending neemt, hopen we toch maar op een mooi najaar en veel contacten over en weer. Ook komende tijd zullen we als bloggers weer met elkaar meeleven, onze mooie foto's tonen van huis en haard en genieten van al het mooie dat ons omringt en bezighoudt.

  JOIE DE VIVRE

Ook de dames waarmee ik menig spelletje Word Feud speel, wens ik nog heel veel spannende en hoogstaande spelletjes toe. Het houdt het hoofd en hersenen scherp en ons puntental hoog. Voor wie ook mijn andere blogs wil bekijken: www.kunstgaleriemarjavisscher.blogspot.com waar ik mijn schilderijen publiceer. Dan is er nog www.marja-visscher.blogspot.com  waar ik de boeken op publiceer die wij als uitgeverij uitgeven.

 Tot slot wil jullie allemaal een goed weekend toewensen. Geniet er van!