Mijn zus Karin en ik hebben een Cineville pas aangeschaft voor 18 euro per maand. Nu het weer niet meer zo denderend is en wij alle geneugten van de Rotterdampas al hebben opgesoupeerd en wij onze woensdag samen toch goed, leuk, gezellig en ontspannen willen doorbrengen, is de Cineville pas een enorme opsteker. De pas geeft toegang tot alle prachtige films in het Lantaarn/Venster Theater in Rotterdam, maar ook filmhuizen en bioscopen in Delft, Den Haag en Amsterdam. Daarnaast geeft de pas ook toegang tot alle films in Cinerama aan de West Blaak in Rotterdam. Twee films gekeken en je hebt je pas er uit. Soms gaan we 's middags naar het ene theater en 's avonds naar het andere. Tussendoor een wijntje of cappuccino bij Hotel New York dat dicht bij Lantaarn/Venster ligt en de dag kan niet meer stuk. 's Avonds na een heerlijke maaltijd bij mijn zus lopen we, wanneer het weer het toelaat, vanaf Blijdorp naar de West Blaak. Een fikse, maar heerlijke avond wandeling door Rotterdam van ongeveer 3 kwartier om ons dan heerlijk te verlekkeren in Cinerama aan de film 'Alles is familie'. Vorige week bekeken we in Lantaarn/Venster 'Amour' en gevoelsmatig hebben we met deze schitterende film ons geld er al dik uit. Wat een prachtfilm! Mooie beelden, prachtig gespeeld en een schoonheid van een verhaal. De recensies zijn ook niet mis. Ook al heb je geen Cinevillepas de film is een dikke aanrader. Daarom hieronder één van die lovende recensies:
Politieagenten dringen een Parijs appartement binnen. Rustig maar grondig gaan ze te werk. Zakdoeken voor de mond, snel een raam open. In de slaapkamer vinden ze waarnaar ze op zoek zijn. De proloog van Amour, de nieuwe film van Michael Haneke, is even simpel als verpletterend. Dit begin is tevens het einde; zo loopt het af. Zo loopt het, in zekere zin, altijd af. Nu hoeven we alleen nog maar te zien hoe het zo ver is gekomen. Het appartement, met zijn parketvloer en hoge plafonds, met zijn vele boeken en schilderijen en een vleugelpiano in de woonkamer, zal langzaam vertrouwd worden.
Hier wonen Georges en Anne, hoogbejaard maar nog vief. Anne was vroeger muzieklerares; in een van de eerste scènes van de film bezoekt het echtpaar een concert van een oud-leerling. Rustig registreert Haneke hun leven, dat niet lang zo comfortabel blijft. Anne krijgt een beroerte, en dan nog een. Ze raakt halfzijdig verlamd, nog later kan ze bijna niets meer. Ze begint te dementeren. Voor Haneke, die in films als Caché (2005) en Das Weisse Band (2009) nauwkeurig sinistere sociale processen blootlegde, lijkt Amour een opmerkelijk zachtmoedig uitstapje. De liefde uit de titel staat niet ter discussie en nooit voert de spanning verder dan de persoonlijke onmacht en ontreddering van Georges en Anne. Toch is ook Amour weer typisch Haneke. Zijn blik blijft gericht op alles wat ongemak veroorzaakt. In Funny Games (1997 en 2007) was het geweld, in La pianiste (2001) onderdanigheid en masochisme, in Das Weisse Band onderdrukking en sadisme. Amour draait om ouderdom, aftakeling en dood - onderwerpen die in de huidige gezondheids- en jeugdigheidscultus misschien wel net zo choquerend zijn. Wat gebeurt er precies, wanneer ziekte toeslaat en de dood dichterbij sluipt? Wat blijft er nog over van liefde, verbondenheid en identiteit? Het zijn confronterende vragen, die door Haneke zonder omwegen worden opgeworpen. Anne wordt steeds hulpbehoevender en angstiger. Georges heeft beloofd tot het eind voor haar te zorgen, maar die taak vergt een enorm incasseringsvermogen en stuit op onbegrip van zijn dochter. Op het filmfestival van Cannes werd Amour bekroond met de Gouden Palm, de tweede voor Haneke in drie jaar. Het is een terechte bekroning voor een regisseur die met elke nieuwe film een mokerslag uitdeelt. Zijn films zijn niet alleen perfect uitgevoerd, maar tonen bovendien met een ongelooflijke precisie waar het in het leven pijn doet. Waar het briljante Das Weisse Band overdonderde door zijn duistere gelaagdheid, blinkt Amour uit in liefdevolle, haarscherpe eenvoud. Minder spannend, maar des te ontroerender. Dat is misschien nog wel het meest verrassend: Haneke weet dit keer niet alleen het intellect, maar ook het hart van zijn publiek te raken.
(Recensie door Pauline Kleijer, gepubliceerd op 15-11-2012
1 opmerking:
Jullie hoeven je dus niet te vervelen met zo'n pas,begrijp ik.
En de film die je beschrijft,lijkt me inderdaad erg mooi.
Groetjes Ans
Een reactie posten