Een tipje van de sluier opgelicht tijdens het schrijven van mijn roman

Van de week de tijd genomen om aan de omslag van mijn boek te werken. Een optimistische daad want het schrijven van mijn historische roman loopt lekker. Hoewel het mij overigens tegenvalt hoeveel onderzoek ik onderweg al schrijvende nog moet verrichten. Het verhaal speelt zich af in Zeeland zo rond 1748. Ben op dit gebied een pietje precies, de zaken moeten wel kloppen. Tijdens het schrijven heb ik min of meer een filmisch beeld voor ogen waardoor ik zeer hecht aan de colour locale, zeg maar de omgeving, het decor waarin het verhaal zich afspeelt. Wanneer je die beelden helder wilt maken, komen er talrijke vragen op zoals de leef- en eetgewoonten, de tradities, bevallingen en sterven, kleding, politiek etc. Hoewel ik het wel een beetje gemakkelijk heb omdat het verhaal zich afspeelt rond één van mijn voorvaderen, namelijk de beroemde Frans Naerebout, die bekend werd door zijn legendarische redding van de opvarende van het VOC schip de Woesduyn in 1779. Zijn biografie heb ik al jaren klaarliggen en wordt ondersteund door het vele materiaal in boeken, museum en archieven. Zijn standbeeld staat op de boulevard van Vlissingen uitkijkend over het water waar hij zo van hield. Maar in mijn roman speelt niet Frans Naerebout een hoofdrol maar zijn vrouw Sara, Saartje zoals zij genoemd wordt. Daar waar zijn tijdbalk aangeeft dat hij op zee is en zelfs in de Engelse oorlog verzeild raakt in Kaap de Goede Hoop, pak ik haar leven op. Geen tijd waarin je via je mobieltje roept: Sara zet de aardappels maar laag, want ik ben wat uit de koers geraakt. Kortom, mijn verhaal speelt zich af langs de tijdlijn van Frans, maar kijkt naar de andere kant. Hoe klaart Sara het met haar kinderen, wat gebeurt er allemaal wanneer Frans aan de horizon is verdwenen. In de archieven is weinig over haar bekend en dat maakt het voor mij extra spannend, wanneer ik schrijf. Ik geef haar het leven dat door geschiedenis boekjes werd vergeten.

Hier boven zien jullie wat fotomateriaal van de onthulling van een eerder standbeeld in Vlissingen dat later in de Tweede Wereldoorlog is gesneuveld. Er waren veel mensen op de been om hun held te eren. Het portret rechts in deze collage van Frans Naerebout hangt in het museum van Vlissingen. Een voorvader om trots op te zijn. Ik snuffel dan ook altijd in antiquariaten naar de boekjes die over hem zijn verschenen zoals het bekende kinderboekje dat werd geschreven door Stamperius.

Een paar van de etsen die werden gemaakt naar aanleiding van het vergaan van het VOC schip. Verder een document met het handschrift van Naerebout, die geboren is in Veere, later trouwde en verhuisde naar Vlissingen en vervolgens in Goes aan 't Sas terecht kwam waar hij uiteindelijk overleed. Naerebout was naast garnalenvisser ook in 's landsdienst als zeeloods, hetgeen hij ook was bij de de Verenigde Oost Indische Compagnie.

Later, in 1748, werd Frans Naerebout begraven in de Magdalenakerk te Goes, alwaar nu nog twee stenen in de kerkvloer aan onze held herinneren. De foto rechts onder is het latere standbeeld dat hier nog in het Bellamypark stond, maar inmiddels een vaste plaats heeft gekregen op de boulevard, uitkijkend over zee. Zijn echtgenote Sara kende zoveel roem niet, zij was zijn stille kracht op de achtergrond, waarmee ik me tijdens het schrijven maar al te bewust ben van het feit dat ik haar in mijn verhaal nu zoveel jaar na dato haar bekendheid teruggeef. Maar dat moet wel op een serieuze wijze gebeuren en daarom gaat het schrijven niet snel, maar wel degelijk. Elke dag opnieuw sta ik met haar op en rol al schrijvende een stukje van haar bijzondere bestaan uit....